همی جویم نگاری را که دارم چون دل و جانش

اگر پیمان کند با من منم در خط پیمانش

نهاد اندر سرم ابری که پیدا نیست بارانش

چو وصلش من همی خواهم چه گردم گرد هجرانش

گل خندان همی بینم شکفته درگلستانش

خمیده همچو چوگان است زلف عنبر افشانش

لبش ماننده ی لعل است و مرجان است دندانش

گرایدون یوسف است آن بت، منم در چاه زندانش

نیارم خواند مهمانش ز بس کین فراوانش

زعشق او همی پیچد دلم چون زلف پیچانش

ستوده بوالمحاسن آن که از انعام و احسانش

سعادت چون یکی روضه است و بخت اوست رضوانش

دلش گردون توقیع است و بر عقل است دورانش

از آن دست روان بخشش وزآن تیغ چو ثعبانش

ز قدر و همت عالی چنان خواهد شد ایوانش

چو تیغ اندر یمین گیرد قدر خوانم به میدانش

که یارد خواند چونینش که یارد گفت چونانش

کسی کاندر خلاف او مقرر گشت خذلانش

چو بحرست او به جود اندر مبادا هیج پایانش

به شادی باد جاویدان دو پیغمبر دو برهانش

همایون و مبارک باد عید روزه دارانش