عید و آدینه بهٔک بار رسیدند فراز

زانکه اندر پی این جشن رسولِ عربی

خرم این جشن که برنامهٔ شرع است نگار

این همی سرخ کند خاک ز خون قربان

این جهان را کند از بوی چو ا طبلهٔ ا عطار

باغ را موسم آن سوی بهارست نوید

این دو مهمان گرامی که رسیدند بهم

حق این هر دو سزد گر بگزاریم تمام

ای نگاری که تویی لعبت آراسته روی

به نماز آر سر بُلبُله در پیش قدح

سازها ده به کف رود زنان تا به نشاط

شاه اسلام معزّالدینْ سلطان سنجر

پادشاهی که گرفته است به شمشیر و به عدل

بر هنرمندان از عجز کشیدست رقم

هر چه فرمودهٔ او نیست فَسان است و فُسون

گه تفِ خنجرش از هند رسد تا به حلب

آنچه او در دو سفر کرد به غزنین و عراق

روز هیجا که نماید ادب نیزه و تیر

روز میدان که برد دست به چوگان و به گوی

تیر گُردافگن او سفته کند کام نهنگ

چون فزاید می خوشبوی بکاهد غم دل

ای درختان عطا را ز سخای تو ثمر

دهر صحرا و ستم گرگ و خلایق رمه اند

برق با جود تو با ابر مگر طیره کند

رعد از آن معنی تسبیح ملک دارد نام

بخت را از پی آن طایر میمون لقب است

مشتری از قِبَل آن سبب فیروزی است

تویی آن شاه که از عدل تو بر خلق جهان

گور نیرو کند از فر تو بر پنجهٔ شیر

مرد نابینا با نور ضمیر تو به شب

چون کند بارهٔ بورتو به صحرا تگ و پوی

آن کند کینه و خشمت به تن و جان عدو

حاش لله که کم از خشم تو و کینه توست

چون ز ری رایت تو رو به سوی ساوه نهاد

خطبه بر نام تو کردند همی در بغداد

یافتند از کرم تو همه شاهان اِنعام

فخر کن بر همه شاهان که تو را شاید فخر

گاه در بزم قدح گیر و به نیکی بخرام

جان حَسّاد به شمشیر عدوْ سوزْ بسوز

تا چو آغاز کند روز و نینجامد شب

باد آغاز مدیح تو ستم را انجام

گوی فتح و ظفر اندر خم چوگان تو باد

عمر تو دائم و ملک و سپهت بی پایان

شاکر نعمت تو در همه وقتی ملکان