به شکل تیر و بدو ملک راست گشته چو تیر

کجا ببارد بر آسمان بتازد تیر

ز مشکلات ضمایر خبر دهد به صریر

هر آنچه وهم فراز آرد او کند تفسیر

چه در اَنامل مفتی چه در بنان دبیر

که آیتی است ز بهرکتابت و تحریر

کلاه و پیرهن او بود ز مشک و عبیر

که گه به گونهٔ لاله است و گه به رنگ زریر

گهی چو مرغ زند برگل سفید صفیر

از آن پرستش پیران کند چو گردد پیر

که او به شیر هم اکنون همی فشاند قیر

چرا ز قیر همی نقشها کند بر شیر

ز فرق خویش قدم ساخته است گاه مسیر

به چشم هست ضریر و به فهم هست بصیر

که هم صحیح مریض است و هم بصیر ضریر

اگر بود صدف و خیزران به بحر و غدیر

به خدمت شرف الدین شریف گشت و خطیر

که یافت در نظر از عین جوهر تطهیر

نصیب دولت او کرد کردگار نصیر

بود هزار جهان بزرگوار حقیر

کجاکشید به مقدور بر خط تقدیر

مصوری که مر او را چنین بود تصویر

عدو به قدرت او شد به دست عجز اسیر

که گاه زین بود و گاه صدر و گاه سریر

چنین منازل هرگز ندید بدر منیر

وز آن قرار شده چشم روزگار قریر

نه هیچ شاه در آفاق یافت چون تو مشیر

به فرخی و سعادت لقای توست مشیر

رضای مجلس خاتون و شکر شاه و وزیر

گهی تو هدیه دهی چرخ را ضیاء ضمیر

میان چرخ و ضمیر تو واسطه است و سفیر

اگر به عصر تو بودی محمد بن جریر

اجل ز دامن تو دست خویش کرد قصیر

که وهم ماست قلیل و فضایل تو کثیر

که در زمانه نه غمناک ماند و نه فقیر

در آن زمین نکند شیر دست زی نخجیر

بود به چشم تو قِنطار کمتر از قطمیر

دری ز رحمت فردوس بر عذاب سعیر

دمن شود چو خُورَنق طَلَل شود چو سدیر

شدند سخرهٔ مامور تو صغیر و کبیر

به بارگاه تو امروز حاجت است و مسیر

بود به عید زیادت نماز را تکبیر

ضمیر روشن تو بر خرد شدست امیر

چنانکه آرزوی کیمیاگران اکسیر

هزار نیکویی آن خواب را کنم تعبیر

غبار اسب تو خوشبوی تر ز بوی عبیر

کز آن گناه همی خورد بایدم تشویر

که در پرستش و مدح توکرده ام تقصیر

که تو کریم رهی پروری و عذر پذیر

ز بهر مرتبه و فایده شب و شبگیر

خرد ز لفظ شریف تو باد فایده گیر

چو آفتاب به هر کشوری تو را تاثیر

عدیل رنج و عَنا و بدیل گرم و زحیر

یکی به زردی زر و یکی به زاری زیر