همی بنازد تیغ و نگین و تاج و سریر

شه ملوک ملکشاه کز شمایل او

ز پادشاهی او روشن است دیدهٔ مهر

به هر چه رای کند همسرش بود توفیق

به گرد رایت او آیتی نوشت قضا

دو جانب است ز شرق و ز غرب عالم را

گهی ز جانب غربی رسد به حمل رسول

ظفر بخندد کز دست او بتابد تیغ

رود زَخمّ کمانش خدنگ جان اوبار

حُسام او جگر حاسدان همی سوزد

نهال بندگی او امیری آرد بار

درخت دشمنی او اسیری آرد بار

آیا شهی که به جود تو نسبتی دارد

ملوک گنج به چنگ آورند و نشناسند

تو شیری و همه شیران به پیش تو چو شغال

سَخی شود به رضا جستن تو طبع بخیل

محبت تو دلیل است از ثواب بهشت

خیال دولت تو هرکه بیند اندر خواب

نکرد رای تو تقصیر در مصالح ملک

نکرد عدل تو تأخیر در منافع خلق

دو معجزه که صلاح زمانه بپسندید

درست شد که ز اهل حسام و اهل قلم

چو تو ندید فلک در جلالت و تعظیم

ز فرّ بخت تو در پیش تخت تو امروز

تو آفتابی و او پیش تو نشسته چو بَدر

ضمیر و وهم شما را ثنا چگونه کنم

اگر بود به مثل رودکی در این ایام

همیشه تا بنگاری چو مهر باشد مهر

تو مهرباش و همه بندگانت چون کوکب

دل زمانه به فرمان توگرفته قرار

به دوستان تو از جود تو رسیده نفر