پیر شد طبع جهان از گردش گردون پیر

تا هوا سنجاب پوشید و حواصل کوهسار

حُلّه بافان را برون کردند گویی از چمن

بوستانی کاو پر از زنگار بود و لاجورد

زاغ باز آمد به باغ و احتساب اندر گرفت

صیقلی دیدی کجا روشن کند حَرّاقه را

در سفال تیره دهقان کدیور شیره ریخت

نیست هنگام بهار و نامدست از کوه سیل

گلبنی بر روید اکنون در میان خانه ها

زاهن و سنگش نسب وز ظلمت ونورش سَلَب

باد و آب و خاک زیر مرکز او آمده

تاج شاهان ارسلان ارغو سر سلجوقیان

خاتم و تاج و سریر او را همی زیبدکه هست

صد جهان باید همی تا گیرد او زیر نگین

شهریار بی نظیرست او که از خلق جهان

در جهان او را نظیری یافتن ناممکن است

مهر پیروزی و بهروزی به زیر مهر اوست

نشنود جز راستی گوش کرام الکاتبین

دین از او با قوّت و دنیا از او با قیمت است

از خلافش یا بسوزد خون دل یا بفسرد

یاری دنیا و دین را خسروی باید شجاع

هرکه اندر دولت و ملت بود بدخواه او

یک تن است او لیکن اندر چنبر فرمان او

امتی را یک نبی بس ملتی را یک کتاب

ای جهانگیری که از عدلت قوی گردد ضعیف

چون مسلمانی عزیزی چون خرد بایسته ای

چشم یعقوب ضریر از روشنایی بهره یافت

عدل تو همچون بشیرست و تو همچون یوسفی

هست چون بحر غزیر اندر مدیحت طبع من

همچنین گوهر تو را شاید کزو هر ساعتی

تا به گفتار منجم زیر کیوان اندرست

باد بر هفت آسمان این هفت کوکب را مدام

تو ز دشمن کین ستان چون اردشیر از اردوان

مر تو را خالق همیشه دستگیر و کارساز