از خلد گرفت بوستان نور

جامه ز حریر و حُلّه دارد

بودند چهار مه درختان

امروز نگرکه از تجمّل

تا گشته هنوز طبع گیتی

ابر و شجر از پی علاجش

تا باد بهار پرده بر داشت

نرگس ز شراب عشق شد مست

گر مَی نخورد کسی در این وقت

خاصه که همی زنند دستان

از سرو و چنار و بید و بادام

اندر کف عاشقان سر مست

واندر کف مهتر خراسان

فخر الامرا مُشّید الملک

صدری که ز خالق است شاکر

کردست فلک ضمیر او را

وندر دل اوست هر چه از علم

ایزد چو به دست قدرت خویش

آن خواست که بر سپاه اعدا

تا گشت عمل بدو مُفَوّض

دل شاد شد آن که بود غمگین

بنهاد زمانه حق به موضع

باطل چه به کار بود با حق

دانی که نزیبد و نشاید

منزلگه شیر جای نخجیر

زان شاخ شرف چنین سزد بار

هم یوسف به عزیز در مصر

ای محتشمی که در خراسان

درگاه تو از طواف زوّار

اوصاف امیری و عمیدی

تاگشت به عدل تو مُهَنّا

پیش پدرت همی به عُقبی

فرمان تو باید اندرین شهر

یعسوب چو در میان نباشد

اعدای تو زیر بار اِد بار

همچون شب تار زلف خوبان

گر کین تو بگذرد سوی هند

در تور حمایتی شود خان

گردون که به زیر حکم باری

مثل تو ندید و هم نبیند

بر خور ز طرب که در بهاران

می خواه که لاله زار و گلزار

هر دم که تو را پری ببیند

خواهد که نهد به زیر پایت

تا ذاکر فضل تو شدم من

مذکور بود کسی که دارد

هرچند که نیست هیچ تقصیر

مال من و جاه من نگردد

تا شیعه به دشت کربلا در

از ناموران و مهتران باد

تا حِصن حَصین خسروان را

حِصن تو ز حِصن ایزدی باد

تو غالب و حاسدا نت مغلوب

تو سرور و کرده سرکشان را

اندر حَشَمِ تو صد چو ا ثوری ا

هر روز چنانکه روز نوروز