از بهر وفاداری آمد بر من یار

بهتر چه بود ز آن که بود دوست وفاجوی

با دیدن او نیک تر امروز من از دی

از بردن خواری دل من بارکشیدست

تیمار بسی خوردم و یک چند خورم می

شادی کنم و باده خورم زانکه نهادم

چون نیست دلم شاد به دیدار دلارام

خواهم که به دست بت من ناله کند زیر

گر نعمت بسیار مرا هست ز دلبر

خورشید محامد فلک جود محمد

با حشمت و از محتشمان بهتر و مهتر

گویند ز بیداری دولت بود اقبال

از غایت سنگ و کرم و حلم که او راست

چونانکه بنازد پدر از دیدن فرزند

اندر خرد و دانش از او خواه و از او پرس

از امت پیغمبر مختارگزیدست

یک دشمن او را به جهان زنده نبینم

در جنت فردوس مقر یابد فردا

هر گه که کند همت او قصد مَساحت

حکم ازلی دولت و بختش ابدی کرد

از دیدن او زنده شود هوش به دانش

چیزی که از آن هوش تو و بخت تو تازه است

اندر جگر دشمن او نار فتاده است

از دشمن و دینار همی باک ندارد

ای آن که تو در یافتن گنج بری رنج

باقی بود این نعمت و دیگر همه فانی

پیکار جهان با من و با همت او گوی

آن همت تابنده که مانندهٔ خورشید

بخشایش و بخشش بودش عادت و سیرت

در فضل و بزرگیش همی خیره بماند

نازی که نه او بخشد و فخری که نه اوراست

ای کعبهٔ فضل و هنر و قبلهٔ آمال

در عید دل افروز بران کام دل خویش

گر خصم تو دارد علم بخت به عیوق

ور جنت فردوس ندیدی به حقیقت

بازار طرب تیزکن و باده به کف گیر

آن بنده که خاک پی اسبان تو دارد

آن بنده که در باغ قبول تو درختی است

در خدمت تو بر شُعرا یافته میری

در خانه ز تو برده به خروار عطاها

هرگه که ز مدح تو عزیزست معزّی

اقبال بر او فتنه شد و بخت بر او وَقْف

تا پیر و جوان است و ضعیف است و هنرور

تا لاله بود بر زبرکوه چو شَنگَرف

با فرّخی و روزبهه باد مبارک

می گیر و طرب ساز و دل افروز و سرافراز

این شعر مجابات حکیمی است که گفته است :

ترتیب نگه داشت معزّی به قوافی