زان دو رشته دُرّ مکنون زان دو لعل آبدار

جزع من بر کهربا بیجاده بارد تا بتم

لعل آن بت آب حَیوان است پنداری کزو

گر بخار عنبری دارد ندارم بس عجب

تا بود رخسار یار از نور چون نار لطیف

هر کجا رخسار او را بینی و اشک مرا

دل چو دوزخ دارم اندر عشق و تن چون ماه نو

آتش دوزخ شنیدی مَسکنِ حورِ بهشت

زلف او مارست و مورست آن خط مشکین او

چون بهارست آن خط و مور اندر ان نشگفت از آنک

میر خوبان است و منشور امارت یافته است

هر که منشورش بیند پیش او خدمت کند

صاحب عادل مجیرالملک آن کز عدل اوست

آفتاب فتح ابوالفتح آن که از هفت آسمان

عالم آرای و مبارک رای دستوری که هست

آن که چون معبود عالم را به عدلش مژده داد

بر جبال و بر بخار افتاد نور دولتش

فرق بر فَرقَد رسد گر عدل او یابد شرف

شد رهین منت و شکرش دل آزادگان

چون ز ایوان اسب اندر سوی میدان تازد او

توتیای چشم دولت شد غبار اسب او

هست همچون نار و خاک از تیزی و آهستگی

خاک را گر نار فرمانبر شود انشگفت اگرا

تا مدار است آسمان آبگون را بر مَدَر

مشک خوارست آن همایون کلک در انگشت او

گه زبان را نایب است و گاه خاطر را وکیل

چون بباید دید باشد بی بصر باریک بین

جفت شیران بود گاه کودکی اندر اجم

معجزست این کلک دستور ملک اندر عجم

ای کفت در سیم و زر زنهار خورده گاه جود

همت هر کس به گیتی خواستاری خواسته است

ماه تابان گرچه گیتی را بیفروزد به نور

تازه رویی باید آنکس راکه باشد ملک بخش

از جوانمردی تویی در ملک بخشی تازه روی

آن که در جان ، شاخ مهرت کشت روز آشتی

شاخ مهرت بر رخ آن ارغوان آورد بر

چون شود طبع من اندر مدح تو معنی سَگال

وهم من بنماید اندر شاعری سِحْر حَلال

حله هایی یافتم برکارگاه طبع خویش

عید اضْحیٰ سنت و رسم خلیل آزرست

زحمت حجاج باشد بر درکعبه چنانک

گرچه کعبه با مِنا و با صفا مشتاق توست

حاجت بیچاره ای کردن روا بی حجتی

آنچه درویشی توقع کرد و توقیع تو یافت

این دعاهای مبارک باد وقتی مستجاب

تا بود دریا و کوه و تا بود کیوان و هور

رای چون خورشید رخشان قدر چون گردون بلند

ایزد از عزّت حصاری ساخته پیرامَنَت

مادحت با خاطری چون آتش و طبعی چو آب

بر تو فرخ روزگار عید و ایام خزان