ندانی جز بدی کردن دگر کار

نبندی دل به مهر هیچ دیّار

وز ایشان دور داری رنج و آزار

از آن دوده به درد و داغ و تیمار

به پیش تو چه بر تخت و چه بردار

در او امید بسته خلق هموار

ربودی از تن پاک اینت غدار

چرا پرورده را خوردی چنین خوار

نه دستش بود روزت را نمودار؟

نه پرگار تو او را بود رفتار؟

که بی مرکز نگردد هیچ پرگار

بدین کی بودی از عالم سزاوار

نه تو مُردی که رایت مرد و آثار

نه فرمان را بود زین بیش دیدار

دروغ تنگدستان را خریدار

که رزق مردمان را کُشت ناچار

سر دولت برید و دست مقدار

سخا را بیخ و بخشش را نگونسار

که مدحت را کنم در وهم تکرار

که از گریه برآمد طبع از کار

فرو خفت و نگردد نیز بیدار