ای پرنگار گشته ز تو دور روزگار

گر نیستی صدف ز چه معنی بود همی

آری به اتفاق تویی آن صدف که هست

مشکین تو را نقاب و حریرین تو را سَلَب

سیم کشیده در تن تو گشته ناپدید

در زیر امر تو ز خُتَن تا به قیروان

کار هنر ز شخص ضعیف تو مستقیم

ای تُرجُمان خاطر و شایسته ترجمان

صرّافِ دانش تو و صرّاف بی قیاس

مرغی و نامه از تو بپرد همی چو مرغ

بی چشم دور بینی و بی باد زود رو

ملک از تو خرم است اگرچه تو پی دژم

لؤلؤ پراکنی چو دهان پر کنی ز مشک

سرو سعادتی و معالیت هست برگ

محتاج را مبشّر جودی به روز بزم

پستی ولیکن از تو شود قدرها بلند

بر فرق روزگار تویی تاج ملک بخش

فرخنده بوالغنایم کاحرار ملک را

صدری که از جواهر اقبال دولتش

در همتش همی نرسد گردش فلک

دست زمانه سرمه کشد چشم خویش را

فرزانه را فتوت او هست حق شناس

ابر سخاش را همه زرین بود سرشک

از شمع مهر او اَمَل آرد همی فروغ

در بند خشم اوست تن دشمنان اسیر

از نام اگر عنایت او هست نیست ننگ

گرچه درم ز نقش بدیع است و نامور

نقش درم ز خامهٔ او هست مُسترِق

ای از نفاذ امر تو و سنگ چلم تو

گردون به زینهار فرستد ستاره را

در سایهٔ عنایت تو روبه ضعیف

نور سعادت تو همی زر کند ز خاک

گر چه ز اقتران ستاره است تاج و بند

آن کز تو شد بلند نگشت از ستاره بست

زان واقعه که ملک بدو گشت دردمند

ناقص نگشت جاه تو در صدر مملکت

لابل که یک امید تو از بخت شد دویست

پشت شریعتی تو و یزدانت باد پشت

امروز هست مایهٔ تو بیشتر ز دی

طغرا و دار مملکت وگنج شاه را

جز دست چون تویی نگزارد چنین سه شغل

از قوتی که دست تو را داد آسمان

اقرار داده اند همه عاقلان که هست

طمع مرا مدیح تو پوشید جامه ای

زرّ سخن به نزد تو پاک آورد همی

گرچه سخنوران و بلند اختران همی

ز احْسَنْتِ تو بزرگم و در شاعری ز توست

تا از یسارِ قبله بود نجم را مسیر

باد از مسیر نجم تو را یُمن بر یمین

مهر تو باد در بصر دوستان چو نور