ربود از دلم آن زلف بی قرار، قرار

سرم گرفته خمارست همچو چشم بتم

دهان یارم مانند نقطهٔ سیم است

اگر ستاره به پرگار در بود شب و روز

صفات دیدهٔ بیمار و زلف رنجورش

که مستمند منم هست زلف او رنجور

از آن قبل که به الماس سفت نرگس خوش

ز جزع من سر الماس او کشد لؤلؤ

وزان قبل که زره وار حلقه شد زلفش

به روزگار جدائیش تکیه کرد ستم

کجا ز گرمی عشقش برآورم نفسی

یقین شده است که رخسار او چو گلزار است

گرش بیابم بیزارم از خدا و رسول

سزد که بر لب من پای او نهد منت

مُعینِ مملکت و مجدِ دولتِ سلطان

ابوالمحاسن پیرایهٔ محاسن خلق

غبار فتنه و بیداد بود در عالم

اگر زمین همه از جود او خورد باران

فلک ز شکل دواتش همی برد تَدویر

همیشه مهر فلک را ز همتش حسدست

شعاع مهر زمین را به روز باشد و بس

اگر سکندر سدی کشید زاهن و روی

تو آن نگر که معین ممالک ار خواهد

ایا به حشمت اصلی برآورندهٔ فخر

به آفتاب عطارد پرست ماند راست

ز صورت تو همی روشنی پذیرد چشم

به زرّ و سیم توانگر شدست دشمن تو

خدای خیر و صلاح جهانیان ز تو کرد

صلاح جملهٔ گیتی و خیر جملهٔ خلق

میان پیرهن اندر تو را یکی بحراست

چگونه بحری کز وی گهر برند ملوک

بخار او همه هست افتخار و موج شرف

تویی که عالم از اسرار توست خرم و خوش

بقای توست و فنای مخالف تو مراد

مخالفان تو پیکار ساختند همی

ز بس نحوست و اِدبار خود ندانستند

به زهر مار اگر حیلتی همی کردند

وگر نهفته برافروختند آتش کین

وگر د رخت عداوت همی بپروردند

وگر ز بهر تو چاه بلا همی کندند

به نعمت تو که باشند هم در این مدت

خجسته اختر فالی که من رهی بزدم

در آن قصیدهٔ دیگر چنانکه فال زدم

سپاس دار که ایزد سپاس داشت تو را

همیشه تا که بود چرخ هفت و کشور هفت

همیشه تا که به خاک اندرون بود نیران

موافقان تو بادند در رسیده به نور

به روزگار جوانی و بخت نازد مرد

همیشه بادی در سایهٔ عنایت شاه