بنگر این پیروزه گون دریای ناپیدا کنار

کشتی ای زرین در او گاهی بلند و گاه پست

بنگر این غالب دو لشکر بر جناح یکدگر

در تموز و در زمستان مختلف با یکدگر

بنگر این سرگشته پیلان معلق در هوا

آتش از دلشان د رفشان چون سنان اندر نبرد

بنگر این گوهر که از پولاد و سنگ آید برون

عکس او در جرم او گویی مرکب کرده اند

بنگر این مرکب که از رفتن نیاساید همی

موج برخیزد ز دریا گر به دریا بگذرد

بنگر این حرّاقهٔ جان پرور صورت پذیر

تازه گرداند زمین را چون فرو بارد سرشک

بنگر این گسترده شادروان که بر آب روان

باطن او سر به سر آلایش و درد و دریغ

بنگر این ترکیب مردم بنگر این تقلیب حال

این بدایع وین طبایع را بباید صانعی

گرکواکب کرد صانع پس کرا خوانی زهفت

از چهار و هفت دل بگسل که معبودت یکی است

نیست آن اول که ثانی باشد او را بر اثر

ذات او دانستنی امروز و فردا دیدنی

بندگان در قبضهٔ تقدیر حکمش عاجزند

زو یکی را بهره گنج است و یکی را بهره رنج

زو شدست امروز پیدا آنچه پنهان بود دی

بس شگفتیها که هست از قدرت و آثار او

از شگفتیها یکی این است کاندر خاک مرو

بود چون ماه و عطارد روشن و روشن ضمیر

گر زمین مرو چرخ اول و ثانی نشد

ای زمین اندر کنار تو همی دانی که کیست

در کنارت زینهار کدخدای خسروست

داد پیغامی ملک سلطان مجیرالدوله را

گفت کانجا یاد تو با ما تو را فرزند توست

تا ز فرزند تو ما باشیم اینجا شادمان

صاحبی کاندر تبارش بود شمعی دلفروز

نیستش جای ملامت گر همی گرید چو شمع

تا به مردی در سواری کرد در میدان فضل

وان که گفتی ذوالفقارستی قلم در دست او

گر همی نازند حوران بهشت از وصل او

چون بشد بیمار نرگس گشت خاکستر نشین

گل چو آگه شد که او ناگه بخواهد رفت زود

وز پی آن تاکند روشن روانش را دعا

شور در لشکر فتاد از آسمان گویی مگر

شیر بچه گر شکار دام کیوان گشت زود

ور نهال مهتری پژمرده شد در باغ ملک

مدت گشتاسب از گیتی مبادا منقطع

دور گردون گر ز احمد بستد ابراهیم را

ور تن بوطاهر از جان مطهر گشت دور

صبر و خرسندی دهاد ایزد مجیرالدوله را

هم پدر را باد در دنیا نثار آفرین

یادگارست از معزی تا قیامت این سخن