هست شکر بار یاقوت تو ای عیار یار

سال سرتاسر چو گلزارست خرم عارضت

نیمهٔ دینار را ماند دهان تنگ تو

ای بت شیرین لبان تا چند از این گفتار تلخ

دوستی و مهربانی کار تو پنداشتم

عاشقی جستم نگارا تا دلم غمخوار گشت

هرکه از یاران وفا جوید نبیند جز جفا

قاسِمُ الارزاق بُوالقاسم که اندر حَلّ و عَقْد

آن که اندر مهتری آثار خوبش ظاهرست

هست فرخنده درختی باغ اصل خویش را

گرد گردون همت میمون او هنجار زد

گر بپیوندد زه سوفار تیر خویش را

شار غرجستان اگر یابد نسیم همتش

کلک او در دست او مرغی است زرین ای عجب

نور رای او اگر بر کوه بلغار اوفتد

ای هنرمندی که گر بر مار بگذاری ضمیر

تحفه ای زیبا فرستادم تو را از طبع خویش

من یقین دانم که تو فخر آوری زاشعار من

تا که بشناسد ز چوگان مرد حِکمت گوی گوی

شاخ شادی و طرب بنشان به نام دوستان