چون عقیق آبدار است و کمند تابدار

آب دارم در دو چشم و تاب دارم در جگر

زلف او گرد رخش پروانه وار است ای عجب

نیست یک ساعت قرار این هر دو را بر جای خویش

گر نبیند هیچکس پیوسته با خورشید سرو

روی چون خورشید او بر سرو مسکن چون گرفت

من ز دل گیرم قیاس ا حال زارا خویشتن

او چو در من بنگرد داند که گرم افتاد دل

در دو زلفش هست عطر و در دل من آتش است

خواهد آن دلبر که من وصف جمال او کنم

شاه مشرق ارسلان ارغو خداوند ملوک