گر کوته است کوتهی از وی عجب مدار

آن زلف چون شب است بر آن روی چون بهار

آن عارضین همچو سمن زار و لاله زار

تا گشت لاله زار و سمن زارش آشکار

کوته شد از بریدن و با گوش گشت یار

با گوش یار چون شد گر نیست گوشوار

دل برکشم ز چاه زنخدان آن نگار

گفتا برو دل از چَه من بی رسن برآر

برداشت از حجاب سر زلف تابدار

در جشن سال گردش سلطان روزگار

شایسته پادشاه و پسندیده شهریار

بی ر ای او همی نکند آسمان مدار

هست او زمانه را ز ملکشاه یادگار

توقیع او مفسر عدل است روزِ بار

اسبش چو دلدل آمد و تیغش چو ذوالفقار

از خاره زر برآید و گل بردمد ز خار

او را سرای پرده چمن تخت جویبار

وز جانب دگرگهرش صافی از عوار

فخر است بیخ و شاخش و فتح است برگ و بار

شاه جهان در او چو یکی در شاهوار

با زینهار او نتوان خورد زینهار

گشتند ملک جوی گروهی هم از تبار

بر جهل از آن گروه یکی را به اختیار

جز بر پسر نگیرد شاهنشهی قرار

کز کارزار سلطان چون گشت کارزار

میران لشکرش همه شیران مرغزار

روی فلک به رنگ زمین گشته از غبار

پیکانهای تیز چو دندانهای مار

وز خون جسم کشته به مه بر شده بخار

دندانهای پرخون چون دانه های نار

بیش آید از قیاس و فزون آید از شمار

فهرست دولت آمد و قانون افتخار

گویی به شاه وحی فرستاد کردگار

دادت خدای هر چه همی کردی انتظار

یک سر به قیروان و دیگر سر به قندهار

شیران نامجوی و دلیران نامدار

خانان کامران و تکینان کامکار

بر لشکری زند ز سپاه تو یک سوار

ده تن ز لنگر تو و از دیگران هزار

تا در مصاف حمله برد روز کارزار

بر قبضهٔ کما نْتْ کمانگر برد به کار

گر خصم تو شوند و کنند آسمان حصار

این هر دو نحس را کند از آسمان شکار

امروز تو ز دی بِه و امسال تو ز پار

جشنی بزرگوار به روزی بزرگوار

تا پیش تو کنند بدین تهنیت نثار

تا نیست هیچ عنصر دیگر جز این چهار

آتش فتاده باد در اعدای خاکسار

هرگز عزیزکردهٔ جودت مباد خوار

بادت به هر چه روی نهی یُسر بر یسار

بنیاد ملک باد به تیغ تو استوار

پدرام باد عیش تو باللیل و النهار