ای به شاهی از ملک سلطان جهان را یادگار

چشم گیتی از تو عادل تر نبیند شهریار

کز تو شد هم رکن دین هم رکن دنیا استوار

هر دو سلطان را به سلطانی تویی فخر تبار

هرکرا تاجی است بر یاقوت و دُرِّ شاهوار

هر که هست اندر جهان بر مرکب شاهی سوار

زانکه هستی تو همه نیک اختران را اختیار

« لا فَتی الاّ علی لا سَیْفْ اِلّا ذُوالْفَقار»

کرده اند از بر ز بهر احتشام و افتخار

بر کیارق خوان شود آن در مسیر این د ر مدار

بوالمظفر آید آواز از جِبال و از بِحار

طالبان افسرا ی ا بر سر فرو کرده فسار

روز اول بُرد کیفر در مصاف کار زار

رسته شد دولت ز عیب و شسته شد ملت ز عار

گوشمالی داد کلی بندگان را چند بار

خفتنی بر خیر خیر و مستیی دور از خمار

معترف گشتند مسکینان به عجز و اضطرار

وز غم فرزند و زن گشتند مستان هوشیار

وان که شد بیدار گفت اَلاْعتبار ا لْاعتبار

کرد چندینی حوادث در خراسان آشکار

تا گزارد شکر عدل پادشاه روزگار

دولتت آموزگار است و خرد پروردگار

شرق گیرد در یمین و غرب گیرد در یسار

هرکجا از سُم اسبان تو برخیزد غبار

هرکجا ازکشتهٔ تیغ تو برخیزد بخار

خشک و ویران شد زمین عمر ما سالی چهار

مدتی باران رحمت بر زمین ما ببار

تا توانگرگردد امسال آن که مفلس بود پار

لاجرم ایزد تو را دارد همی در زینهار

عدل تو آورد بیرون زر ز خاک و گل ز خار

جامه های شُشتری گسترده شد در کوهسار

سبزه کرد از باد نوروزی پر از عنبر کنار

در رکاب دولت تو گوهر و عنبر نثار

بوده ام پیش ملک سلطان عزیز و نامدار

وآفرینها گفته او را در خزان و در بهار

باد پیغمبر شفاعت خواه او روز شمار

وز تو خرم باد گیتی سر به سر فردوس وار

شاخ عمرت را ز اقبال و سعادت باد بار

همنشینت باد دولت هرکجا گیری قرار