پوشیده نیست واقعهٔ تیر شهریار

گر پار روزگار من از تیر تیره بود

زان پس که بود بر شرف مرگ حال من

تاج ُالکُفاهٔ فخر معالی وجیه ملک

بوطاهر آنکه سیرت نفس شریف اوست

سعد علی که سعد و علی بهره یافته است

او را به بحر و بدر صفت کن ز بهر آنک

نی نی که بحر دارد ازو جود مُسترَق

در عصر خسروان عراق از دیار خویش

گردون نزاد مهر از او هیچ حق شناس

هم در سخن مُمَیِّز و هم در سَخا تمام

ارزاق خلق را به مروت دهد مدد

لطف خدای دادگر ارزاق خلق را

گر رای او جو آتش جر می شود لطیف

ور بخت او به صورت جسمانیان شود

خالق همیشه هست بهر کار یار او

هرگز نبود بر کف او از حسد شراب

از چوب آن درخت که گشتند سَعد و نَحس

بر شد بخار طبع لطیفش به آسمان

ای افتخار عالم از اقبال و منزلت

نیک اختر آفرید تو را عالم آفرین

خواهد چهارچیز تو دایم چهار چیز

عزمت دوام دولت و عدلت بقای ملک

گر صنعت بهار جهان راکند جوان

از بهر آنکه صنعت او نقشهای خویش

توقیع توست فایدهٔ ملک را دلیل

خار از محبت تو شود چون شکفته گل

ایمن شود فلک ز مَحاق و خسوف ماه

اندر حریم عدل توکبک و تذرو را

در حشمت تو داغ ستورا نت را همی

آتش همی به زخم پدید آید از حجر

سازد ز بیم زخم تو آن سنگ را پناه

گر نیست چون صدف قلم دُرْفَشان تو

جز در انامل تو قلم کی شود صدف

آنکو همی شناسد ماه و ستاره را

در همت تو ا شبهه ا و شک نیست خلق را

در معرفت مریدی و در مرتبت مراد

هرگز نگشت حلم تو فرسوده از غضب

دارد یقین و سر براهیم مادحت

ای آفتاب چرخ معالی اگر نبود

آن سال درگذشت و به فر تو یافتم

گر تیر شهریار خطا رفت در تنم

ایزد نخواست کز جهت تیر او شوند

بهتر شدم که بود در آن حادثه مرا

در حضرت تو شد شب تیمار من نهان

دارم نثار در سخن ور رضا دهی

تا بر سپهر چیره بود ماه را مسیر

چون ماه باد رای رفیع تو نوربخش

گفتار تو نُکَت شده در نامهٔ ازل

مهرت طرب فزای و سپهرت وفا نمای