راز نهان خویش جهان کرد آشکار

بگشاد روزگار زبان را به تهنیت

فخر ملک عماد دول صاحب آجل

سعد علی عیسی آن صاحبی که هست

تا او به عِزّ دولت و تایید ایزدی

اجرام را منافع خلق است در مسیر

رازی که در ضمیر زمانه نهفته بود

بی آنکه خواستار شد این جایگاه را

تا چشم خلق را به عنایت کند قریر

از روزگار آدم تا روزگار شاه

هست اختیار شاه که بخت است یار او

مجبور ازاوست دشمن و مختار ازاوست دوست

چون صدر امت از وزرا بردبار نیست

کاین هر دو را به طوع پرستش همی کنند

سد توتیای چشم ظفرگرد اسب شاه

صدری است حق پذیر و وزیری است حق پرست

در باغ دین و ملک چنو یک درخت نیست

افروخته به دولت او صحن بوستان

خورشید دانش و خرد اوست بی زوال

رد و قبول او سبب رنج و راحت است

دین است وکفر عهد و خلافش زبهر آنک

هرگه که در یسار و یمین کرد ازکرم

دارد کلید خانهٔ ارزاق در یمین

ای در سخا و علم و شجاعت چو مرتضی

خرم نژاد تو که تویی مَفخَرٍ نژاد

در راه حشمت تو ندیدست کس نشیب

جِرْ مِ قمر شدست ز امر تو تیز رو

گر شعله ای زکینهٔ تو بر فتد به آب

گردد شَرارنار ازین قطره چون سرشک

تهدید دشمنان تورا با نهیب و خشم

واندر بر سخاوت تو بر سخای ابر

گر ابر در بهار چمن را کند جوان

کان گاهگاه بارد و این هست بر دوام

بیشی ز مُعطیان و کم است از عطای تو

پشت شریعتی و تو را کردگار پشت

گر خَمرِ دوستیت خورد مرد مُتصل

گردد ز مهر مست و بود هوش او به جای

بار آورد به باغ مظالم درخت عدل

در مجلس رفیع تو با بوی خلق تو

دُرّ مدیح را تو گزاری همی بها

بازی است همت تو که منقار و مِخلَبَش

اندر علوّ ز فَرقَد و شَعری سَبَق برد

ای بسته از مدایح تو دست طبع من

این عِقد نو که ساختم از بهر تهنیت

گر نظم گوهرست نثار تو از خَدَم

کان نظم را سپهر ز هم بگسلد همی

تا بهر یک گروه ز نیک اختری است فخر

بادند دوستانت به نیک اختری مشیر

پاینده باد عمر تو از فضل مُستَعان

تایید ایزدی ز نوائب تو را پناه

از بهر خدمت تو بزرگان و سروران

زیباتر و بدیع تر امروز تو ز دی