از آشیانهٔ شرع محمد مختار

گرفته خاتم عهد رسول در منقا ر

شکار اوست ز دریای مصر تا بلغار

که در هوا نکند جز هوای نفس شکار

چو بال او بشمارند سی بود به شمار

به شب نماید در بال او سیاهی قار

چو پر و بال زند بالعشی و الا بکار

پریدنش همه در مرغزار ا ستغفار

زطبل و جُلْجُل او خلق را به لیل و نهار

امام مدرسه را تیز شد بدو بازار

شد از ظهورش محرابها سپهر آثار

ظهور اوست در شر و فتنه را مسمار

نشان راحت خلق است و رحمت دادار

مبشرست به اقبال قبلهٔ احرار

که فخر ملک و ملوک است و آفتاب تبار

چو احمد حسن امروز چاکرست هزار

چنانکه افسر شاهان ز گوهر شهوار

گه سجود نگفتی خَلَقتَنی مِن نار

شوند هر دو نهان در میان موج بِحار

نه این ز قعر خبر یابد و نه آن ز کنار

کنون شدست به اقبال فخر ملک مشار

درخت تازه بود تا به جای باشد بار

به خانهٔ دگران عاریت نهاد ذمار

شه و ملوک و امیر اجلّ سپهسالار

خطاب او ز خداوند ده هزار سوار

به آب حشمت بنشاند از زمانه غبار

ستارگان همه در حضرتش کنند نثار

که آفتاب کند با زمین به فصل بهار

چو نقش مانی هر صورتی به رنگ و نگار

حیات و نطق پذیرند بر در و دیوار

به وحی و معجز پیغمبران کنند اقرار

کمر ببندد و بگشاید از میان زنار

ز یُمْن و یُسْر تو او را بود یمین و یسار

و یا چو دین هدی دور سیرت تو زعار

در آفرینش تو لطف خو یش کرد اظهار

زمانه را به وجود تو بینم استظهار

به نقطه راست توان کرد گردش پرگار

پد رت داشت وز این هر سه بود برخوردار

سه فخر بود مر او را کنون تو را است چهار

بگشت گرد جهان و جهانیان بسیار

نشست با تو مقیم و گرفت با تو قرار

همیشه رنگ کف توست ابر گوهربار

به باغ و راغ تو آرد همی ز دریا بار

گل است بهر تو و بهر دشمنان تو خار

به تیر و سنگ شود کشته همچو کرکس و مار

بجست بخت ز خصم تو در میانهٔ کار

بلی چو تیر بپرّد کمان بنالد زار

شدند صید تو در دام خویشتن هر بار

ز فالگوی و ز اخترشناس و خواب گزار

ز حفظ و عصمت معبود بود حِصن و حصار

که روح بشکفد از آسمان بدان گفتار

که یادگیرد و هر ساعتی کند تکرار

در آن قصیده معما چه پهنه و چه نگار

گران ز بهر چه گویند و ناخوش و دشخوار

زبان چو اسب رونده است بی لگام و فسار

ز خار و سنگ فراوان و دشت ناهموار

که خوب باشد وَ عذب و لطیف و معنی دار

چنانکه شعر من اندر میانهٔ اشعار

که رای روشن تو واقف است بر اسرار

محک شناسد زردیّ و سرخی دینار

معاشران ز عُقار و توانگران ز عِقار

بهٔاد تو همه شاهان گرفته جام عُقار

به کام تو فلک و نجم را مسیر و مدار

پدر به دولت تو شادمان به دارِ قرار

به از عبادت اَبدال و طاعت ابرار

تو خلق را به عنایت معین و ناصر و یار