سر از حصار کشد بر سپهرْ دایره وار

فراز تارک سر پرده دارد از زنگار

شعاع او به زمین بر شهابْ گوهرْ بار

چو مار پیچد و از هیبتش پیچید مار

گهی شکفته شود بر تنش شقایق زار

گهی به سان درختی شود عقیقش بار

گهی چو مهر که زردی پذیرد ازکهسار

گهی چو دستهٔ گل گاه چون شکافته نار

گهی ستاره فرستد بر آسمان به قطار

شدست بخت خداوند بر سپهر سوار

ابوا لْمَحاسِن احسان نمای نیکو کار

بر آسمان زُحَل بختِ او زند پرگار

خرد ستایش او را بود پذیرفتار

دهد زمانه مر او را که او دهد زنهار

زبیم نعره زند وز حسد بگرید زار

بود مخالف او آهنین به روز شمار

شود میانهٔ کان زر به نام او دینار

زخاک موج پدید آید و زآب غبار

زمانه مدح تو را هر زمان کند تکرار

اشارت تو کند تیره پیکر کُفّار

بر آن خجسته نگین ازکفایت تو نگار

که دید بحر که خیزد ز لولو شهوار

ز حلم توست به کوه اندرون همیشه قرار

بود همیشه به دهر اندرون شکفته بهار

دهد به باد سر و خاک گیردش به کنار

تورا پیام فرستد ستاره و سیار

اگر به دست تو کلکی شوم قلم کردار

از آن کسی که به خدمت بر تو یابد بار

به صورت تن مردم شده در و دیوار

ز توست عز من از مهتران کهتردار

نماندم سخن و باز مانم از گفتار

فزود جامه و دستار تو مرا مقدار

تنم ز جامه همی نازد و سر از دستار

همیشه تا نبود خواری و عزیزی یار

عزیز باد تو را عمر و بدسگال تو خوار