آن را خوش است کز بر او دور نیست یار

از یار خویش دور بود وقت نوبهار

در بوستان چگونه توان بود بی نگار

آن را بترکه خرمن گل نیست درکنار

تا ناله چون کند ز بر سرو جویبار

تا چون کند زدیده روان درّ شاهوار

جندین منال برگل و بر سرو زارزار

چندین سرشک بیهده از دیدگان مبار

کز عشق مستمندم و از هجر سوگوار

نه راه آن که من به بر او کنم گذار

کز دست او ز دست من اندر گذشت کار

تا بوی بوستان ز سرم کم کند خمار

در دست پاره کرده و در گوش گوشوار

از آسمان ستاره کند هر زمان نثار

افسرده گشت چون دل من او به لاله زار

شد چشم او ز عکس رخم شَنبلید وار

آورد شاخ او همه یاقوت سرخ بار

جامه کبودکرد و خمیده شد و نزار

برداشته است دست سوی آسمان چنار

باشم ثناگر شرف الملک شهریار

نورِ دلِ سعادت و تاجِ سرِ تَبار

نه نجم را مسیر و نه افلاک را مدار

گویی فلک پیاده شد و همتش سوار

هست از شمار یکتن و هست از هنر هزار

از شرم آن پری نشود هرگز آشکار

چون بر هوا شود ز سُم اسب او غبار

ور بحر بهره یابد مشکین کند بخار

اندر یکی تحرک و اندر یکی قرار

تا خاک را چگونه مسخر شدست نار

ور چه حرم ز امن تمام است نامدار

امن حرم ز خانهٔ او هست مستعار

جز خواجه کیست سیّد پیران روزگار

کاندر جهان چو خواجه دگر هست حق گزار

گردِ جهان بگرد و کریمی چو او بیار

وی سیرت بدیع تو فهرست افتخار

کز بحر ننگ دارد و از آفتاب عار

کاصل همه علوم بدو گردد استوار

دنبال شیر شرزه بخاید به مرغزار

پیش کسی که پیش تو آید به زینهار

کاورا خدای کرد به سلطانی اختیار

هر سال هست پایهٔ تو بیشتر ز پار

بوی عنایت تو همی گل کند ز خار

وز قدرتی که کِلکِ تو را داد روزگار

دست تو دستِ حیدر و کلکِ تو ذوالفقار

آری چو دام شکر بود دل بود شکار

زیرا که خاطر تو همی گیردش عیار

وین حُلّه ها بماند تا حشر یادگار

گویند نکته ها که بود شرع را حصار

زانان که بود در کف موسی عصا چو مار

بادی به عمر و علم چو خضر بزرگوار

شخص کریم تو به همه فخرها مشار

عمر تو برگذشته ز اندازهٔ شمار