چون عقیق آبدارست وکمند تابدار

آب دارم در دو چشم و تاب دارم در جگر

زلف او گرد رخش پروانه وارست ای عجب

نیست یک ساعت قرار این هر دو را بر جای خویش

زلف او هرشب تو گویی از لب میگون او

گرنبیند هیچکس پیوسته با خورشید سرو

روی چون خورشید او بر سر و مسکن چون گرفت

من ز دل گیرم به عشق اندر قیاس خویشتن

او چو در من بنگرد داند که گرم افتاد دل

در دو زلفش هست عطر و در دل من آتش است

خواهد آن دلبرکه چون وصف جمال او کنم

شاهِ مشرق ارسلان ارغو خداوند ملوک