بر سعد همی سیرکند کوکب سیار

گشتند مظفر سپه شاه جهاندار

وین طایفه را ساخت همی تعبیه دادار

جایی که بود تعبیهٔ واحد قهار

با کوکبه و پیل یکی لشکر جرار

آسیب تف مسیره شان تا در قزدار

شمشیر سپاه ملک اندر صف پیکار

دیدند پس و پیش همه آب و همه نار

چه حاجب و چه میر و چه سرهنگ و چه سالار

گشتند سراسیمه و مخذول به یکبار

یک فوج شده غرقه و یک قوم گرفتار

صحرا همه وادی شد و هامون همه کهسار

چون طیر ابابیل زند سنگ به منقار

مقهور شود لشکر سلطان ستمکار

بس کس که از این رنج به دردست و به تیمار

جون مویه گر از درد همی مویه کند زار

بس لاف که شد خجلت و بس فخر که شد عار

از سنجر خصم افکن و از حیدر کرار

تا حشر بود در عرب و در عجم آثار

از فر تو دارد شرف و قیمت و مقدار

طوق است زاحسان تو برگردن احرار

دادست به پیروزی و اقبال تو اقرار

تا آینهٔ ملک سیه کرد به زنگار

از دست تو شاه است بدان ملک سزاوار

هم خطبه بیاراید و هم سکه و دینار

پیلان سبکبار به حمل تو گرانبار

وز پیش تو شد بر دگران مشکل و دشوار

دانند بزرگان که نه خُردست چنین کار

وین است همه ساله تو را سیرت و کردار

کردار تو در ملک فزون است ز گفتار

هر چند که خوانیم همی قصه و اخبار

وقت است که گوییم زهی دولت بیدار

گردون علم دولت او کرد نگونسار

خالی بود آن شهر ز دیار و ز طیار

آرام نگیرند نه طیار و نه دیار

بر ملک بی اندازه و بر نعمت بسیار

آید اثرش برگله از پیش پدیدار

تا کفته کند پوست چو پر دانه شود نار

جون نار و چو آبی همه ساله دل و رخسار