ایا نوشته هنرنامه ها فزون ز هزار

چو رزم شاه هنرنامهٔ شگفت بخوان

به رزم او نگر وگرد آن فسانه مگرد

مشافهه به همه وقت بهتر از ماضی

حکایتی نشنیدست خلق در عالم

معز دین خدا خسرو مصاف شکن

شهی که بود به مغرب نبرد او امسال

جز او به مشرق و مغرب ز خسروان که شکست

ز رزم غزنین نیکوترست رزم عراق

مصاف خصم توگفتی که برکشید فلک

مصاف سلطان گفتی که بر بسیط زمین

بر آن صفت ز درازی کشیده هر دو مصاف

مثال پیلان چون پاره پاره ابر سیاه

دمان و جمله برو جنگ جوی پیلانی

نهنگ یَشک و ستون بای و اژدها خرطوم

بتافت آینه از پشت پیل در صحرا

شعاع خنجر و رفتار تیر و شکل کمان

چو روی شست به خون تیغ جنگیان گویی

همی ز پیکر آن تیغهای خون آلود

گه مصاف گروهی ز لشکر سلطان

دو چیز در شدن آن گروه تعبیه کرد

یکی که تا بنماید به شاه نصرت خویش

دگر که تا بنماید به خلق مردی شاه

عجب نباشد اگر بی سپه شود منصور

چو ذوالفقار برآهخت شهریار جهان

دلیروار کمان ظفر چو کرد به زه

ظفر بیامد و پیوسته گشت با پیکان

رسیدکوکب نصرت ز آسمان به زمین

سبک شدند و سراسیمه آن سپاه گران

یکی بجست ز پیلان وکرد ناله ی زیر

یکی به زیر خس اندر خزید چون خرگوش

زغم سرشک یکی گشت چون گداخته لعل

همی شکسته و مغلوب خسرو منصور

اگر نکردی شاه زمانه رحمت و عفو

به یک نفس ز سر سرکشان برآوردی

جهان سیاه شدی بر مُعادیان چو سَقَر

بزرگوارتر از شاه ما به گیتی کیست

گناه و عذر به هم بود و این نبود شگفت

درشت و نرم رود کارها به روز نبرد

همی پلنگ و گهر زاید از میان جبال

کجا مخالفت اندر جهان پدید آید

کجا موافقت از دور روی بنماید

خلاف شاه نبود اختیار شاه عراق

چو بر مراد سپه بود مدتی مجبور

سپاس و شکر خداوند را که از پس جنگ

سپرد شاه به محمود گنج محمودی

به تیغ گوهر دار آنچه بستد از دشمن

به دست خویش ولیعهد کرد شاهی را

چو داد ملک محمد قرار بر محمود

چنین نماید تأیید ایزدی تأثیر

فتوح شاه کرامات و معجزات شدست

اگر ملوک و سلاطین رفته زنده شوند

خدایگانا فتحی برآمدت امسال

به زینهار تو آیند زین سپس ملکان

چو عذر و خدمت هرکس فزون شد از مقدار

نظام یافت همه شغلهای بی ترتیب

نشاط و رغبت احرار سوی درگه توست

چو در دیار و بلاد عراق نام تو رفت

فزوده کرد ز نامت خلیفه در بغداد

ز پیش خویش فرستاد سوی حضرت تو

اگر سکندر رومی همی ولایت داد

تو درگشادن گیتی سکندر دگری

چرا همی به سکندر توراکنم مانند

ز دست تو ملکانی نشسته اند به مُلک

سه خسروند به هند و عراق و ترکستان

همیشه شکر تو دارند در میانهٔ جان

توراست بخت مشیر و خرد نصیحت گر

به فر بخت توگردد به انتها آسان

وگر بود به شب تار عزم رزم تو را

جهان که جود تو بیند ز بحر دارد ننگ

هر آن عدو که ز پیکار تو بلندی جست

کرا خمار گرفت از شراب کینهٔ تو

کسی که بود به تیمار بی پرستش تو

رسید تا ز خراسان رکاب تو به عراق

ز دهر کند شده دشمنانت را دندان

سزد که جان بفشانند بندگان امروز

کنند بر سُم اسبان تو فریشتگان

به فال گیر شها شعرهای بندهٔ خویش

که کردگار به زودی تو را کند روزی

کتاب فتح تو سال دگر بپردازد

نهال او را از نکته و نوادر برگ

همیشه تا که بود بر سپهر اختر هفت

تو را نصیب ز هفت و چهار باد سه چیز

نهاده پیش تو بر دست سروران سپاه

شهان و تاجوران را به مشرق و مغرب

تو از سعادت جاوید و از عنایت بخت