ماه تابان دیده ای تابان ز سرو جانور

تا رخ و بالای او معلوم گرداند تورا

بینی آن رخ کز نگار و رنگ او بی قدر شد

بینی آن بالا که تا او را بلندی داد چرخ

هست زیباتر ز دولت هست شیرین تر ز عمر

عارض او رنگ آتش دارد و دل رنگ دود

دود باشد بر زبر همواره و آتش زیر دود

از مژده خون جگر بارند و خون دل خورند

یار من گر داد من دادست کار من چراست

از لب چون شکر او بوی مشک آید همی

آن همی خواهد که بر مشک و شکر هر ساعتی

سید دنیا معین الملک فخر روزگار

نامدار و خوب کرداری که نام و کنیتش

خانهٔ تایید او را پاسبان آمد قضا

مهر او شاخ است کاو را جز غنیمت نیست بار

د ر پناه او اگر گنجشک سازد آشیان

در حجر آهن ز بهر کلک او آمد پدید

سرد باشد در سقر انفاس بدخواهان او

بر حذر خندد قضا چون بود خواهد بودنی

ای چو آتش در عناصر همت تو در هُمَم

کنیت و نام و خطاب تو در آغاز مدیح

آن بزرگانی که بگذشتند نا دیده تو را

هر هنر کز گاه آدم تاکنون یزدان پاک

قادر یزدان که اندر یک بشر موجود کرد

آن که بنماید به قدرت هر چه خواهد در جهان

هرکجا درجی بیارایی به خط دست خویش

زیر هر لفظی ز الفاظ تو شاه و خواجه را

خواجه اعزاز تو از جد و پدر آموخته است

مهتراگر از فراق تو دهانم هست خشک

ماندم اندر دست هجران مدتی بی هال و هوش

روزگار من همه شب بود بی دیدار تو

تا ز هفت اختر بود نام دو اختر بر سپهر

باد بر ملک عجم تابان و بر دین عرب