دُرّست به پیمانه و مشک است به ساغر

مُشکی که بدو روی هوا گشت معطر

هم مانی صورتگر و هم آزر بتگر

گلزار چرا گشت پُر از لعبت آزر

بر فرق شجر هست مگر تاج سکندر

ما نا که گرفته است ز روی بت من فر

هرچ آن نگرم با صفت توست برابر

تا راستی از قد تو بر دست صنوبر

چون عارض رنگین تو آمد گل احمر

تا چون رخ و چون چشم تو شد لاله و عبهر

صد بار ز تشبیه بهارست نکوتر

واینک به سر ماه شد آن زلف چو چنبر

وز قدّ تو شد تافته خورشید منور

جفت خط مشکین تو گشته است دو پیکر

صد سلسله بر عارض تو هست ز عنبر

شب را ز رخ توست چه بالین و چه بستر

زلف تو کند غمزه و دل بگسلد از بر

از مدح خداوند دلم هست توانگر

من دوستم و دوستی ام نیست مزور

در دوستی آنجا که تو را پای مرا سر

عذرم بپذیری و مرا داری باور

فرداش علی بوسه دهد بر لب کوثر

عاطر نشود خاطر من بندهٔ چاکر

روشن نشود دیدهٔ یعقوب پیمبر

تا نحس کند ضر و کند رنج میسر

تاثیر فلک امر تو را گشته مسخر

قائم به تو اقبال چو اَعراض به جوهر

مستقبلت از ماضی خرم تر و خوش تر

وز نفع نصیب عدویت باد همه ضرّ