وآفرین بر دولتی کاو را چنین باشد مجیر

هیچ دولت را مجیرو هیچ خسرورا وزیر

کدخدای شاه شرق و کدخدایی بی نظیر

هفت کوکب را به اقبالش همی باشد مسیر

در بروج ماه و مهر و هرمز و بهرام و تیر

احمد مختار کرد او را دعا روز غدیر

یونس اندر بطن ماهی یوسف اندر قعر بیر

ملک تاجی شد مرصع دین سراجی شد منیر

ور نباشد مدح او از روح برخیزد نفیر

هرچه از نعمت به چشم آسمان آید کثیر

کبریا او را سزد کاو همتی دارد کبیر

ذرهٔ صغری بود زان ذره ها چرخ اثیر

چرخ گفتا نی کجا هست او عظیم و من حقیر

بحر گفتا نی کجا هست او غنی و من فقر

هرکجا بحری است پیش او نماید چون غدیر

گر رود دجله همه ساله سوی بحر غزیر

روز فتح او ز پای پیل و از دست زبیر

خاک پای آن به زلف اندر دمیدی چون عبیر

وی ز کین تو مخالف را عقاب اندر سعیر

هست پنداری دل او دوزخی پر زَمهَریر

تا ز اقبالت خورد هر ساعتی گرم و زفیر

دید پیش از مرگ سهم منکر و هول نکیر

تا قیامت شد به زندان فراموشان اسیر

کافران بینند فی یوم عبوسٍ قمطریر

بنده زیبد پیش تو چون اردوان و اردشیر

دست دارد با سپاهی از سپاهش یک امیر

گر به فرهنگ تو بودی پیش اسکندر مشیر

دیوکی بردی ز دستش خاتم وتاج و سریر

جان ستاند چون چراغ فتنه را گوید بمیر

گشته عدلت مستجار و رادمردان مستجیر

تاتویی در دار دنیا امتش را دستگیر

تاکه مستظهر شد ازتشریف مستظهر ظهیر

در چهل روز آمدن کاری بود صعب و عسیر

رحلت صعب وعسیر از رای اوسهل ویسیر

با جهانی در چهل روز از صغیر وازکبیر

آب جوی از دست سرما کرد نتواند جریر

کوه پرکافور و کبکان گشته خاموش از صفیر

سازهای بلبلان درهم شکسته ماه تیر

درقهٔ رستم بر او اندرکشیده آبگیر

برگ رز را چون رخ اعدای تو رنگ زریر

از خطر گردد بلی مرد جوان دولت خطیر

د ار ملک اندر عجم گردد به عدلت چون سدیر

در خراسان بگذرانی از زحل آواز زیر

از نشاط بزم تو در خُم همی خندد عصیر

مدتی از هجر تو چشمم شد از فرقت ضریر

چشم یعقوب نبی از بوی یوسف شد بصیر

در بلاغت چون فرزدوق در فصاحت چون جریر

تو چو دریایی و طبع شاعران ابر مطیر

باشد آخر سوی دریا آن سرشکش را مصیر

تیره باشد روزگار شاعر روشن ضمیر

طبع گنجور سخن رنجور باشد خیر خیر

شعر میر شاعران بی قدر باشد چون شعیر

هم نباشد آنچه هست اندر دلم عشر عشیر

پیش تو در شعر اول قصه را کردم قصیر

وین دو معنی را به فرقان در بشیرست و نذیر

باد حاسد را نذیر و باد ناصح را بشیر

حاجیان را از دلیلی وز خفیری ناگزیر

شیرمردان را دلیل و را مردان را خفیر

دفع آفات زمان و جبر دلهای کسیر

گشته چشم ملت و دولت به اقبالت قریر

دولت و بخت از تو برنا، عقل و فرهنگ از تو پیر

کوتوال آن حصار از نعمتت نِعمَ النّصیر