چه گویی اندرین چرخ مُدور

وز او هر شب دُر فشانند تا روز

چه گویی اندر این اجناس مردم

یکی را از شقاوت داغ بر دل

چه گویی اندر این دو مرغ پَرّان

یکی را از سیاهی قیرگون بال

چه گویی اندر این سرگشته پیلان

گهی پاشنده بر کُهسار، کافور

چه گویی اندر این محراب مُوبَد

لطیفی چون گل و لاله که او شد

چه گویی اندرین سیماب روشن

که در دریا به زخم چوب موسی

چه گویی اندرین پیک دونده

که تخت مملکت را بود حمال

چه گویی اندرین تاریک مرکز

گرفته صد هزاران کالبد را

چه پنداری که چندینی عجایب

شود بی صانعی هرگز مهیا

کرا باشد چنین اندیشه ممکن

نه بی خَلّاق باشد خلقِ عالم

چو بنده عاجزست از پروریدن

خداوندی نگهبان و نگهدار

نه مصنوع و نه مَحدوث و نه مُحدَث

نه اندر ذات او تألیف و ترکیب

نه هرگز مُلک او باشد مُعَطل

از او هر امتی را امر معروف

یکی از عدل او در چاه و زندان

در آی از صحبت میثاق آدم

ببین تاثیر او در شرق و غرب

حقیقت دان که بی فرمان او نیست

گواهی ده که بی تقدیر او نیست

از او دور سپهری چنبری را

در ارد قهر او روزِ قیامت

از آن روزی تفکر کن که ایزد

چنان باید که تخمی کاری امروز

به توفیق و به تأیید الهی

بود توفیق او را حمد واجب

که از توفیق و تأییدش بیاراست

همامی، دین یزدان را ﻣﺆﻳﺪ

ابوالقاسم علی تاج ُالمعالی

از او خشنود صدرالدین محمد

به کلک و رای و تدبیرش مفوﹼض

به دنیا مدﹼ کلک او چنان است

طلب کردی زکِلکش آبِ حَیوان

اگر یاقوت احمر خاست از کان

مدار چرخِ اَخضَر گشت کِلکش

نیفتد گر چه بسیاری بکوشد

اگر پیکر پذیرد همت او

الا یا سروری کاندر کفایت

تو آن آزاده ای کازادگان را

به دست جود گستر در خراسان

به نثر و نظم پیش خالق و خلق

اگر با تو گرانی کرد بی حد

گرانی دور خواهد داشت یک چند

به وقت خویش باز آید به خدمت

چو نام و نامهٔ تو کرد خواهد

همیشه تا جوان و پیر گردد

تو بادی پیر تدبیر و جوانبخت

نماز و روزهٔ تو هر دو مقبول

در آن گیتی به تو جان پدر شاد