تهنیت گویند شاهان را به جشن نامور

سایهٔ یزدان ملکشاه آفتاب داد و دین

آن شهنشاهی که ملت زو بیفزودست فخر

آن که شیران ژیان در دام او دارند پای

یک تن است او وز هزاران تن فزون دارد خرد

چون بخوانی نامه اش در جسم بفروزد روان

هر چه بِسگالی همه پست است و قدر او بلند

با رکاب او همیشه مُتّفق باشد قضا

آن یکی خواهد دهان تا پیش او بوسد زمین

از طرب باشد همیشه بزمگاهش را نشان

گر نبودی بزمگاه او کجا بودی طرب

ای خداوندی که بی حکم تو بر روی زمین

همچو خورشید از کواکب نامداری از ملوک

عقل بی کردار تو ننمود و ننماید شرف

مهر تو ماند به شاخی کش سعادت هست بار

هرکه بی دیدار و بی نام تو خواهد چشم و گوش

گوش او خواهد که گردد چشم او فی الحال کور

فتحهایی کز تو اندر یک سفر حاصل شدست

خسروان را گر ز وصف و شرح آن باید نشان

گَردِ گُردانت رسید از کاشغر تا قیروان

دشمنانت را ز ادبارست هر ساعت نفیر

هست جودت کار ساز خلق عالم یک به یک

گر ز جود و عدل بفزاید به عمر اندر همی

تا که باشد جرم ماه از قُرب و بُعد آفتاب

ملک تو چون گنج تو آکنده باد از زر و سیم

فرخ و فرخنده بادت مهرگان وز مهرگان