کرد مشکین چنبر او پشت چون چنبر مرا

او همی خواهد که بِفریبد به سیم و زر مرا

هست پنداری غبار آسیا بر سر مرا

تا همه تن زرد شد چون دیدهٔ عبهر مرا

گر ببیند باز نشناسد ز نیلوفر مرا

قطره و شعله است در بالین و در بستر مرا

تا ز رشکش داوری افتاد با داور مرا

کاشکی دیدی دلم تا داشتی باور مرا

او چرا درد دل آورد از گل و شَکّر مرا

تا نماید دود دوزخ بر لب کوثر مرا

عشق او چون حلقه دارد روز و شب بر در مرا

بس بود جاه سَدیدی سَدّ اسکندر مرا

وز شرف کردست با شمس و فلک همسر مرا

کُنیت صِدّیق داد و نام پیغمبر مرا

کز نشاط اوست ناز و شادی و مَفخَر مرا

آرزو آید همی از بهر او پیکر مرا

گر دهندی بر مثال مرغ بال و پر مرا

آب و خاک و باد و آتش عنصر و گوهر مرا

نار خشم او کند انگشت و خاکستر مرا

تا لقب باشد جهان آرای جان پرور مرا

کس ندیدی تیره در دریا و در فَرغَر مرا

بر هوا هرگز نبردی جنبش صَرصَر مرا

در جهانداری مُسلّم خاتم و افسر مرا

شهریاران جهان باشند فرمانبر مرا

جرخ لشکرگَه شد و سَیّارگان لشکر مرا

طاعت است از رأی و از فَغفُور و از قیصر مرا

تا بود در فتح و نصرت تیغ او یاور مرا

روشنایی هر زمان افزون به چشم اندر مرا

هست همچون زندگانی مهر او درخور مرا

عز و پیروزی است ازگردون و از اختر مرا

نصرتی دیگر بود بر دشمن دیگر مرا

گه بود بر حنجر گردنکشان خنجر مرا

گر به رزم اندر ببیند پورِ زالِ زر مرا

هست صد چندان به ایام ملک سنجر مرا

گر بود عزم عُمَر با صولت حیدر مرا

هیچ دستوری نباشد زین مبارکتر مرا

باشد اندر زینت آفاق یاریگر مرا

ایمنی باشد ز باد مهر و شهریور مرا

گرگوا خواهی ببین با برق و با تندر مرا

زانکه ابر از ماه دی بر سرکشد چادَر مرا

پیشه شد رامشگری بر سرو و بر عرعر مرا

برکف سیمین نهد برکف همی ساغر مرا

زانکه خشمش بهره داد از دود و از اخگر مرا

رای او بس بادبان و حلم او لنگر مرا

عرش و کرسی بس نباشد کرسی و منبر مرا

از کف او کشتی و از حِلم او لنگر مرا

گاه جولان هست دور گنبد اَخضَر مرا

وقف شد بر مدح تو طبع سخن گستر مرا

یاد ناید با تو از یحیی و از جعفر مرا

در ضمیر و در قَلَم شد مُدغَم و مُضمَر مرا

خیمه و خرگاه و اسب و اشتر و استر مرا

بوده ایی مُنکر همه معروف سرتاسر مرا

هست بی معروف سرتاسر همه منکر مرا

تا چو خوانی محضرم خوانی نکو محضر مرا

این وصیت هم پدر کردست هم مادر مرا

باد نامت حِرز ابراهیم بِن آزر مرا

باد پُر مدح تو هم دیوان و هم دفتر مرا

در ثنای تو زبان پُر مدح تا محشر مرا

پیش تو چون فرّخی در شاعری چاکر مرا