که داد باز به من دلبر سَهی قد را

فرو گذاشته بودم وُثاق و مرقد را

به نور وصل بَدَل کرده نار مُوقَد را

که کرد چنبر خورشید عنبر و نَدْ را

مر ا َهْرمن به حمایت گرفت فَرْ قَد را

اسیر گشت دل من شب مُعَقّد را

گرفت مورچه دامن گل مُورّد را

به گرد تختهٔ سیمین حروف ابجد را

محلّ مَجْد و عُلوّ مِهتَر مؤیّد را

ابوالرضا فضل اللهِ محمد را

مطیع گشته جهان این جهان مفرد را

قضا فریفته شد سُنّت مؤکّد را

چنانکه زینت و زیب از رضاست مَشْهد را

هبا و هَزْل شِمارَد سِکندری سد را

که آسمان تو بینم سریر و مسند را

همی نظام دهی عالم مُمَهّد را

به جِدّ و جهد أب و جَدّ نیافتی جد را

فزون از آن به تو فخرست مر أب و جَدّ را

کمال دولت عالی بقای سرمد را

خجل کنند عبید تو نصرِ احمد را

به جود خویش وجود نهایت و حد را

از آنکه دست تو چون خاک کرد عَسجَد را

چه قدر باشد مر لؤلؤ و زَبَرجَد را

زمانه لعبت دو دیده کرد آن مد را

هر آن که هست سزاوار کوس و مِطرَد را

که بر تو وقف کند سروری و سَؤدد را

مجرّبست سخا آن دل مجرّد را

هر ان کسی که شناسد ز ابیض ، اَ سوَد را

دهان دهر ببوسد بنان آن ید را

که از زیارت بخت تو برکشد قد را

به فرّ دولت تو شعرهای بی رد را

نگاشته به مدیح تو صد مُجَلّد را

ایا غلام بیار آن امیر اوحَد را

که تربیت کنی این بنده ی مؤیّد را

چو مرکزست اثیر آتش مُصَعَّد را

نشانه باد سریر تو بُرو مورد را

ضمیر و رای تو مطلوب فال اسعد را