یا حَبّذا اَیّا مَنا فی وَصلکم یا حَبّذا

رفت و نیامد زو خبر جز حسرت و رنج و عَنا

از دست او گر جان برم گویم هنیئاً مرحبا

تا شد ز رویش کوی من چون طور سینا پُر ضیا

چون قطره های راویه پیدا کواکب بر سما

چون مردم بی خواسته عالم ز زینت بینوا

کوکب به گردش چون عرق بر عارض معشوق ما

چون دستهٔ گل مشتری چون نقطهٔ سیمین سُها

با نور و ظلمت چون شَبَه آمیخته با کُهربا

مریخ همچون آتشی پروین چو چرخ آسیا

سُبحانَ مَن اَسری بِنا لَیلاً اِلی بَدرُ الدُّجا

إهدی إلینا نَفحَهٔ مِن اَرضه ریح الصّبا

می شد چو مه در سنبله بر مرکبی چون اژدها

بیش آید از وهم ملک پیش آید از سرّ قضا

آید ز بالا چون قَدَر پرّد ز پستی چون دعا

آن باد پای سنگ پی تنها همی کردی چرا

گفتم به دریاها مگر اسبش نداند آشنا

گفتی که موسی ناگهان بر آب دریا زد عصا

یاربّ خَلِّصنی فَقَد اَحرَقتُ فِی نارِالهوی

عزم سفر کرد آن پسر عزمش ندانم تا کجا

بی روی تو یک دَم زدن دانی مرا نَبوَد بقا

جاءَ القَضا عَمیَ البَصر اُشکر اِلهاً مُنعِما

از تو وفا کردن عطا وز من جفا کردن خطا

واندر هوای تو منم چون ذرّه ای اندر هوا

جان پیش خدمت اورم نندیشم از جور و جفا

من رنجه دل تو نازنین تو در طَرَب من در بلا

بر من اگر یک دم دمی یابم ازین عِلّت شفا

پیوسته در کوی توام از روی تو مانده جدا

آری نکویی را بَدی آخر روان باشد روا

کردم همه جُرمت بِحِل ّ گرچه ز غم کُشتی مرا

إن تَنتَهوا ا یُغفَرا لَکُم ماقَد سَلَف عَن ما مَضی

وی من غلام بزم تو با دوستان خوش لقا

منزل گذار و مرحله وأنزَل عل صَدرالوری

باشد خریداری کند فرزند فخرالدّین تو را

گوی شرف بازد همی باروی چون شَمس الضّحی

آن مرکز فضل و هنر آن مَعدِن علم و سخا

آن قبلهٔ جود و کرم وان کعبهٔ فضل و عطا

طال اللّیالی بَعدَه ُ إن جاءَ مَن قَد فِی الهَوی