سنگ من برد و سرشکم سیم کرد و روی زر

او شد اندر دلبری سیمین بر و زرین کمر

ور ندیدی شب شده زنجیر بر طرف قمر

تیز بنگر دررخ و زلفین آن شیرین پسر

رنگ و بوی و طعم هر سه بر دل و جان و جگر

زانکه بر آتش بسوزد مشک و بگدازد شکر

بیعتی رفته است گویی هر دو را با یکدگر

زلف او طرفه است لیکن چشم من زو طرفه تر

چشم من زآتش برآوردست مروارید تر

تیغ عشق و تیر هجرش در دل و جان کارگر

هرکه از جاه وزیر دادگر سازد سپر

قبلهٔ احسان حسن خورشید نسل بوالبشر

رایت اقبال و مجد و آیت فتح و ظفر

شرق گیرد زیر بال و غرب گیرد زیر پر

آسمان را ناطق و سیارگان را جانور

بازگرداند همی ارواح را سوی صور

مشتری زان کس ظفر خواهد کزو خواهد ظفر

بخت پیروز آن کسی دارد کز او دارد خبر

بحر زرین موج بیند ابر یاقوتین مطر

زین قبل خیزد همی ازکوه و از دریا گهر

درگهش مانند کعبه است و بساطش چون حجر

بدسگالان را اجل در دود و مرگ اندر شرر

ورکسی جوید زبردستی شود زیر و زبر

بی قضا و بی قدر هرگز نباشد خیر و شر

هر چه رفته است از قضا و هر چه بودست از قدر

هشت در دارد بهشت و هفت در دارد سقر

در سقر بودی به جای هفت در هفتاد در

باغ دولت زو بهشت آیین شد و طوبی شجر

از شهنشاهی نسیم و از جهانداری ثمر

نسبتی دارد به لفظش زان عزیز آمد گهر

قدرتش در چیرگی گویی وکیل است از قدر

با ثنای او زبان ترجیح دارد بر بصر

گر به دریا بر خیال همتش کردی گذر

گر ز ابر جود او بر باغ باریدی مطر

ای گرانمایه جو نیکی ای گرامی چون هنر

ای به توران د ر چو در ایران بزرگ و نامور

وی قلم در دست تو معجز نمای بر و بحر

وی ز توقیعات کلک تو همه گیتی غرر

وی صدفوار از مدیحت خاطر ما پر درر

تا همی از نعمت و نفع و ضرر باشد اثر

دوستانت را ز نعمت باد نفع بی ضرر

روزگارت رام باد و کردگارت راهبر

وز درخت بخت هر روزیت بادا برگ و بر

تا به پیروزی هزاران عید بگذاری دگر