عمر برم با تو به شادی بسر

دست من و دامن تو ای پسر

بر قمر از غالیه داری اثر

غالیه را چند کشی بر قمر

سر به سر افسونگر و افسانه بر

کرده زبان در دهن یکدگر

چون رسدش دست به سیم و به زر

عاشق درویش تو درویش تر

کرده خم زلف دلم را سپر

کوفته و خسته شدی خون جگر

تو چو بخندی ز لب آری شکر

نیست دریغ از تو مرا صد گهر

تاکه به بیداد ببستی کمر

جز شرف الملک شه دادگر

صدر فلک همت خورشید فر

بار خدایان جهان سر به سر

از کرم و از خرد و از هنر

گر کنی اندر همه عالم نظر

رشک برد هر نفسی پا به سر

گوش و زبان را حسد است از بصر

ای قلمت ابری مشکین مطر

رای تو جان است و معالی صور

تخم سخا را کرم توست بر

زیرکی از بِرّ تو دارد بشر

هر چه تو نپذ یری باشد هدر

پیش تو باشد ز قیاس حجر

پیش تو باشد ز شمار شَمَر

حور گر ازکین تو یابد خطر

این ز جنان آید سوی سقر

ملک ز انطاکیه تا کاشغر

دولتش از خاور و از باختر

درکف تو کلک ْ کلید قدر

از شَبَه منقارش و از سیم پر

خوردن او عنبر و زادن دُرَر

خشک و ازو گلبن اقبال تر

وز فَکَر آگاه و نداند فَکَر

شورش او ایمنی بحر و بر

بر همه آفاق گشادست در

هست مرا دولت تو راهبر

نکته بر و برگ و معانی ثمر

مدح تو بیش است ز برگ شجر

کیسه تهی گشت ز خرج سفر

وز ظفرت باد نفر بر نفر