ای شه پیروزبخت ای خسرو پیروزگر

تو معز دین و دنیایی و بفزاید همی

شادمانند از تو بر روی زمین ملک و سپاه

چون تو سلطانی نبود از عهد آدم تاکنون

تو جمال دودهٔ اسلاف خویشی زانکه هست

هیچکس را زان جهانداران و سلطانان نبود

ملک هفت اقلیم را زیر نگین آورده ای

سکه و خطبه به هر شهری به نام توست و بس

گر ز بهر قُوْت خلق و راحت و نفع جهان

تو ز بهر نصرت دین و صلاح مملکت

شیعیان چون زور تو بینند خوانندت علی

نعمت دنیا اگر دارد خطر نزدیک مرد

خسروان از سیم و زر سازند گنج شایگان

هر دیاری کز تو یابد نامهٔ امن و امان

آبها در رودها و چشمه ها افزون شود

باز را بینند با دراج در یک آشیان

چرغ گیرد بی بلایی گرگ را در زیر بال

بخت میمون تو را گر صورتی آید پدید

تازه گردد ملت پیغمبر تازی به تو

شکر تو شاهان گیتی را رهین خویش کرد

شاکر است از مهر تو محمود شاه نامدار

وآنکه خاقان است در توران و زیر دست توست

با رضای تو به هرکاری موافق شد قضا

از تو هنگام نصیحت عذر نپذیرفت خصم

داد جان و سر به باد از بهر تو فرجام کار

بر رهی رفت او که پیدا نیست آن ره را دلیل

تیغ تو شیری است سرتاسر تنش دندان تیز

رنگ نیل و گونهٔ زنگار دارد در نیام

تیر تو ناجانور مرغی است کز پرواز او

هست در آماج پروازش برابر با ضمیر

اسب او کوهی است از پیکر که چون جنبان شود

گاه بشتابد ز پستی سوی بالا چون سحاب

از غبارش تیره گردد دیدهٔ پیلان مست

تا تو داری همت جوزا سپر بر پشت او

هست سم مرکب و بای رکابت در عجم

چون معطل بر جنان و بر سقر انکار کرد

صنع یزدان بزم و رزم تو بدو بنمود وگفت

خسروا شاها جهاندارا سپهدار تو هست

آن شجر کاو را همه ساله به فر بخت توست

پیش تو در میزبانی صورت رضوان گرفت

از سنان در رزمگاهت زهر بارد بر عدو

جان فشاند بر تو چون پیش تو برگیرد قدح

تاکه از دور سپهر و رفتن سیارگان

باد آثار رسومت کشت نصرت را نبات

تو چو خورشید و همه خصمانت پیش تو سها

جانگزای دشمنانت جنگیان تیغ زن

فال نیکت همنشین و بخت نیکت کارساز