هرگه که کشد چنبر بر طرف مه از عنبر

دارد گهر و پروین دربُسّد جان پرور

چون لعل کند گویا شیرین نبود شکر

گاهی شده خم در خم گاهی زده سردرسر

مانا ندهد معنی با او صنم آزر

مشکین خط و رنگین رخ سنگین دل و سیمین بر

از بهر بلا سوزن آویختی از عبهر

در بتکده بشکستی بازار بت و بتگر

وز جرخ همی بارم یاقوت روان بر زر

وان حلقهٔ زنجیرت چون حلقه شدم بر در

هرچند رخت خندد بربرگ گل احمر

ازدست تو خواهم مل در بلبله و ساغر

ترسم که چو بخروشم میل توکند داور

جور تو کجا باید با عدل ملک سنجر

منصوب بدو رایت منصور به او لشکر

در رزم سکندردل در بزم فریدون فر

با کوشش و با بخشش، با منظر و با مخبر

او بر همه فرمان ده، او را همه فرمانبر

با نیزه و با جوشن، کوشنده تر از حیدر

کوپال گران سنگش درهم شکند مغفر

مریخ به گردون بر بیرون نکشد خنجر

ور خشم بیفزاید از آب جهد آذر

سیمرغ ز پروازش از هم نگشاید پر

اسبش به صبا ماند هم ره بر و هم رهبر

با باد کند خویشی با وهم رود رهبر

تابنده سوار او چونانکه ز گردون خور

فر تو برون از حد فتح تو فزون از مر

وز گوهر سلجوقی پاکیزه ترین گوهر

شاهی به تو والا شد از آدم تا محشر

مهر است در آن مدغم ماه است در این مضمر

ای جان تو در مشرق جاه تو بهر کشور

بی رای تو در توران بر سر که نهد افسر

از جهل بود فر بی وز عقل بود لاغر

آن کس که بد آغازد فرجام برد کیفر

کز خون دل اعدا شمشیر تو گردد تر

کوس تو میان صف با صاعقه چون تندر

رسته است بدو آهو از پنجهٔ شیر نر

گوش فلک گردان از کوس تو گردد کر

دربند تو چون بندی بیچاره شود قیصر

آبش همه خون گردد خاکش همه خاکستر

ایوان تو چون جنت جام تو در آن کوثر

پر نکته کند خاطر پر بذ له کند دفتر

دارد ز تو جانی نو مداح سخن گستر

آراسته تر گوید مدح تو یک از دیگر

امروز به دستوری جان هدیه کند ایدر

می خواه پی اندر پی بر نغمهٔ رامشگر

وز شادی و بهروزی تا دهر بود بر خور

آراسته از نامت هم خطبه و هم منبر

آفاق تو را بنده افلاک تو را چاکر

صد میر چو افریدون صد شاه چو اسکندر

وز طلعت تو نازان میرانِ بلنداختر