خدای هر چه دهد بنده را ز فتح و ظفر

چو دین و عقل و هنر داد شاه عالم را

ببین که از ظفر و فتح او به شرق و به غرب

به روم و مغرب پیرار تیغ او آن کرد

چو بازگشت به فارغ دلی ز مغرب و روز

مرادش آنکه بیابد به قهر خانهٔ خان

به فال فرخ لشکرکشید تا لب آب

به فتح روی به توران زمین نهاد و نشست

چو ز آب جیحون بگذشت روزگار نبرد

گشاده کرد سمرقند را به روز نخست

کجا خطیب سمرقند خطبه کرد برو

چو دید خصم که دادند شهر و آمد شاه

حصار و خانه همه پرسپاه و نعمت کرد

ز بهر او سپهی بر حصار جمع شدند

همه کمانکش و رزم آزمای و تیرانداز

همه ز طبع برآمیخته عداوت و شور

همه فکنده تن اندر مغاکهای هلاک

اگرچه پیش سپاه شه این چنین سپهی

خدایگان جهان حزم کرد هم بر عزم

سپاه خویش پراکنده کردگرد حصار

همه زمین مُعَسکَر شد آهنین گفتی

زمین توگفتی زآهن همی برآرد بال

زگَرد گُردان گردون شده به لون زمین

زتیغ گشته هوا همچو میغ آتشبار

غبار تیره چو ابر و خدنگ چون باران

زخون لشکرخان گشته تیغ شاه کبود

به نیزه کرده سران چشم خاکساران کور

ز تیر و تیغ یکی کرده ساقی و معشوق

یکی به ساعد سیمین درون فکنده کمان

یکی شکوفه و سوسن گرفته در جوشن

بر ین صفت سپهی خصم بند و قلعه گشای

فروگرفته حصاری که گر کنم صفتش

بنش رسیده به ماهی، سرش رسیده به ماه

قیاس خندق و پستی اش درگذشته ز حد

بر آن مثال که دارد فلک دوازده برج

ز گاه دولت افراسیاب تا امروز

به یک دو روز که فرمود و جنگ کرد آهنگ

چنانش کرد که بیننده گوید ای عجبی

گشاده گشت حصار و شکسته گشت سپاه

حصار و خانه چو از خانیان تهی کردند

هم از حصار کشیدندشان به حضرت شاه

سرشک ایشان سرخ و رخان ایشان زرد

همانکه بود همه شب بر آن حصا ر امیر

همه ز کرده پشیمان شدند و در مثل است

چنان سپاه که داند شکست جز شاهی

چنین حصار که داند گشاد جز ملکی

پد رش فتح سمرقند خواست از ایزد

یقین شناس که در روضهٔ بهشت امروز

خدایگانا، شاها، مظفرا، ملکا

سعادتی است تمام و بشارتی است بزرگ

ملوک فر و بزرگی گرفته اند به ملک

مسخرند حسام تو را زمان و زمین

همی کنند جهان و جهانیان به تو فخر

زفرّ دولت و تأیید طالعی که تو راست

شنیده ام من و بسیار کس شنیدستند

اگر کسی به فلک بر شود ز روی زمین

ز بهر خویش چنان طالعی نداند ساخت

جهان ز دولت تو پرعجایب و عِبَرَست

اگر گشادن روم و عرب عجایب بود

به صد سفر نه همانا که کرد هیچ ملک

به شعر فتح تو من بنده را مفاخرت است

همی نگارم درج مدیح تو شب و روز

همیشه تا بود از حکم کردگار جهان

ز اسب باد تک و تیغ آبدار تو باد

همیشه تاکه دهد دشمنی ز کینه نشان

به کین خویش تن دشمنان همی فرسای

جهان تو بخش و ولایت تو دار و ملک تو گیر

چنانکه خواهی و چندانکه هست کام دلت