خجسته باد چنین عید و صدهزار دگر

جمال ملت و ملت بدو نموده هنر

ز ماه رایت او آفتاب فتح و ظفر

خدایگانی بر خلق از او مبارکتر

نشان نعمت فردوس و هیبت محشر

به بزمگاه چو خورشیدوار گیرد فر

هوا مُزَعْفر گردد ز بسکه بخشد زر

چو شَنْبلید شدست از نهیب نیلوفر

قدش ز هیبت شاهی است چفته چون چنبر

سرشک وار ببارد ز دیده خون جگر

مؤثرست در آفاق چون قضا و قدر

که وهم شاه فرود آردش ز کوه و کمر

به شرط خدمت یک چند بسته بود کمر

به نعمت تو که بدبخت گشت و شومْ اختر

سپاه او را چون قوم عاد را صَرصَر

کسی که بد کند از بد هم او برد کیفر

که سوخته کندش خشم تو دل اندر بر

خلاف و کین توزیشان ببرد سمع و بصر

ز بیم کوس تو گشته است گوش ایشان کر

ز آب و خاک ندارند هیچگونه خبر

که آب ایشان خون گشت و خاک خاکستر

شدست آتش سوزنده مغزشان در سر

چنان شناس که گشت آن حصار زیر و زبر

به شرق و غرب تو را هست سال و ماه سفر

ز آفتاب منور شود جهان یکسر

به سیر مرکب تو بر سپهر سیر قمر

که رسمهای تو بیش از حکایت است و سمر

ز لشکر تو همی نگسلد نفر ز نفر

ز دجله تا لب جیحون کشد صف لشکر

به باغ در سمن تازه و بنفشهٔ تر

یکی چو زلف بتان برشکسته یک به دگر

چو بوستان ز نسیم بهار و قَطْرِ مَطَر

تو را ستاره مطیع و سپهر فرمانبر

شب تو از شب و روزت ز روز خرم تر