کردگار دادگر هر ماه بر فتحی دگر

تا به دولت بشکند شاهنشه لشکر شکن

تا بود در مغرب از فتح شهنشاهی نشان

تا ز چشم شاه گردد چشم هر بدخواه کور

هر زمان عادل ترست این خسرو بیروز بخت

آنچه یزدان کرد با سلطان که را بود از ملوک ؟

هرکجا ساید رکاب و هرکجا راند سپاه

گر سلیمان نبی را معجز آمد مرغ و باد

نیست پیغمبر ملک سلطان ولیکن روز رزم

خون صد دشمن بریزد مرغ او در یک زمان

بود و هست آن مرغ را بر جان بدخواهان گذار

آنچه او امسال کرد از پادشاهان کس نکرد

تا از ایشان یک ملک پیمود در پنجاه روز

تا از ایشان هیچکس را از عرب یک نامدار

تا ازیشان هیج شاه آمد ز موصل سوی بلخ

گفت فردوسی به شهنامه درون چونانکه خواست

وصف کردست او که رستم کُشت در مازندران

گفت چون رستم بجست از ضربت اسفندیار

زال کرد افسون و سیمرغ آمد از افسون او

من عجب دارم ز فردوسی که تا چندان دروغ

در قیامت روستم گوید که من خصم توام

گرچه او از روستم گفته است بسیاری دروغ

ما همی از زنده گوییم او همی از مرده گفت

زنده بادا شاه شاهان و خداوند جهان

کز فتوحش دفتر من چون فلک شد پر نجوم

ای خداوندی که چون عزم سفر کردی درست

بر زمین از مرکب تو پست گردد کوهسار

تو شه روی زمینی وز هوا واجب ترست

روز و شب تدبیر ساز توست سعد مشتری

گرچه شیر مرغزاری بود خصمت پیش ازین

بر سر سنگی کشیده رخت و مأوی ساخته

با قضای بد همی ماند سر شمشیر تو

گور گشت آن حِصْن و بدبختان شدند آن عاصیان

چون برون آرند بدبختان عاصی را ز گور

از هنرهای تو خواهد بود قصد بدسگال

همچو ضحاک از فریدون همچو فرعون از کلیم

گر به سان قلعهٔ خیبر وَلَج هست استوار

تیغ تو چون ذوالفقار است و تو همچون حیدری

قوم لوط آنگه که محکم بود شارستان لوط

حکم کرد ایزد تعالی تا ز پرّ جبرئیل

گر چو قوم لوط خصم تو ز طاعت شد برون

ور وَلَج آباد محکم شد چو شارستان لوط

ای شهنشاهی که اندر قهر بدخواهان خویش

ای جهانداری که هستی جان دولت را حیات

خاک و باد و آتش و آب است طبع روزگار

خاک بر دشمن فشان و خرمنش بر باد ده

گه به شمشیر کبودت خاک هامون نعل گیر

مال و کام و شادی و نوش از تو دارد هر کسی