گر آفتاب گل و ماه سنبل آرد بر

مه است در زره و آفتاب در چنبر

ستاره را گره زلف او شدست سپر

به زیر هر شکنی حلقه حلقه از عنبر

نهان کند جگر سوخته به مشک اندر

ز من به جای جگر خواسته است خون جگر

که پاکی از لب و دندان او گرفت گهر

که سختی از لب سنگین او ربود حجر

تو شکرین لبی ای سر و قد سیمین بر

تو را همی سخن تلخ زاید از شَکّر

چهار چیز مخالف به طبع یکدیگر

مرا ز عشق نشان و تو را ز حسن خبر

تو را ز خوبی خویش و مرا ز فخر بشر

ابوا لمحاسن خورشیدفعل زهره نظر

زحل ستاره و مه رای و مشتری اختر

قضا مصور گشته است در میان قدر

خدای باز دهد جان رفته را به صور

که تا ز بهر دعاگوی او شود منبر

ستارگا نش قلم باید و فلک دفتر

نگاه کردم و دیدم به چشم عقل و فَکَر

یکی چنانکه اَمَل در اَجَل بود مضمر

ز جاه توست پناه و ز فر توست مفر

که مهر تو ست طلسم توانگری و ظفر

مگر جهان عرض است و تویی بر آن جوهر

کز او زمانه چو یعقوب یافته است بصر

اگر نه دختر باشد تبه کند مادر

چرا نه مادر من بود مادر دختر

تویی که هست زُحَل زیر و دولت تو زبر

تویی که پیش تو دریا است در شمار شمر

ز بهر مرکب تو نعل پیکر است قمر

اگر ز رحمت صِرف است آب درکوثر

اگر سعادت پیغمبران بود به هنر

ز معجزات تو تا معجزات پیغمبر

وگر ز دست تو یابند خاک و سنگ مطر

به جای برگ زمرد برون دمد ز شجر

که تیر غالیه بارست و مار غالیه گر

شهاب رنگ و سنان شکل و خیزران پیکر

زبان ندارد و او را حکایت است و سمر

ز سر خویش به تارک همی نگارد پر

چو شد نگاشته پرّش رسد به هرکشور

به نزد اهل خرد چون بود سخن گستر

ضمیر و فکرت تو چون کند همی از بر

ز بهر خدمت تو بست بر میاتش کمر

که بنده دار خداوندی و رهی پرور

چگونه بود مرا بی تو امتحان سفر

درشت و ناخوش و آشوبناک و پهناور

به هول همچو قیامت به سهم همچو سقر

نبات او چو شرنگ و نسیم او چو شرر

سموم و صاعقه چون قوم عاد و چون صرصر

که عاصیان ز نهیب گناه در محشر

بر آن صفت که به معروف بگذرد مُنکَر

زمانه در دل مسکین من زدی آذر

که تل ریگ شدی توده های خاکستر

مگر خدای شبم را نیافریده سحر

دو چشم کیوان کور و دو گوش گردون کر

که در زَبَرجَد و مینا مُرّصع است دُرَر

که شاخ نسترن اندر میان سیسنبر

نهم بزودی بر جایگاه پای تو سر

گه سجود نهم سر بر آستانهٔ در

اگرچه رنج کشیدم به سان اسکندر

به آفتاب برآید زآب نیلوفر

چو جان عزیز شناسم چو دیده اندر خور

اگر کسی به رگِ من فرو برد نَشتَر

اگرچه نعمت باقی است شکر باقی تر

گهی ز نعمت خیر و گهی زمحنت شر

به مادح تو ز نعمت رسیده باد نفر

کجا بود علم تو سپهر باد حشر

قضا غلام و قدر بنده و فلک چاکر