تا ز یاقوت و زبرجد گیتی است و سیم و زر

کوه گویی سر همی پنهان کند در زیر سیم

باغ را چون بنگری گویی که زرین است تن

از بخار آب ابر تیره بینی بر هوا

ابر گویی بر هوا گشته است چون مشکین زره

تا که ابر بوستان گردد همی بی رنگ و بار

دل چه تابم گر همی فاسد شود رنگ چمن

کز سمن خوشرنگ تر رخسار آن زیبا صنم

دلبری کز آب رویش آب دارم در دو چشم

گه کمان مالد ز خشم من به کافوری قلم

از کمان مالیدنش من چون به تاب اندر کمان

تا ندیدم زلف او را من ندانستم که هست

چون بپیچد صد هزاران عقل باشد مه پرست

ماه پیش او کمر بندد به خدمت همچنانک

آفتاب روزگار و فخر ملک شهریار

آن خداوندی که از بختش همی نازد قضا

آسمان پست است پنداری و بخت او بلند

وقت مجلس نام او از شعر بِد رخشد چنانک

اندر آن وقتی که ایزد بوالبشر را آفرید

نصرت الدین است و فخرالملک اندر اصل خویش

گر به ذکر اندر پدر را از پسر باشد بقا

نقطه ی پرگار جودست از کریمی و سخا

روز را ماند کزو هر حضرتی دارد نشان

طبع او بحرست بحری جاودان با فوج موج

گر به هامون بر خیال حلم او یابد گذار

شکر او گویند بر هامون عناصر یک بهٔک

ای یقین در قدرت گردون به نزد تو گمان

علم و دینی وز تو هرکس عالم است و دین شناس

سقف ایوان را عمادی برج فرمان را نجوم

باغ حشمت را نهالی ، گنج دانش را کلید

من رهی در دانش و اقبال گشتم بی نظیر

شعر من گشته است در بحر سخن همچون صدف

گرچه در تقصیر کردن عذرها دارم بسی

آمدستم تا به حکم بندگی و دوستی

دیده بر پایت نهم چونانکه ترسا بر صلیب

اندرین معنی مرا با تو زبان و دل یکی است

تاکه اندر خیر و نعمت جانور را هست نفع

نیکخواهت باد در نعمت همیشه جفت خیر

تا همی هر جانور روی زمین را بسپرد

مهرگان بگذار و بگذر تا ببینی در جهان

حال وکام و سادی و نوس از تو دارد هرکسی