شکن شکن چو زره حلقه حلقه چون زنجیر

وز آن نفر چو دل من هزار تن به نفیر

بود هر آینه از شب دمیدن شبگیر

شکنج و حلقهٔ او هست پرورندهٔ سیر

ز قیر بر گل و سوسن همی کند تصویر

به قیر ماند اگر مه پرست باشد قیر

به عشق در ا نظرا من زغالیه است و عبیر

کمند جادو بندست و دام عاشق گیر

گشاده گردد و خیره شود به مدح امیر

که هست بر فلک دولت آفتاب منبر

بشیر هر بشر و فخر دودمان وزیر

همی درست کند پیش کافیان تفسیر

یقین بدان که همه دون اوست جز تقدیر

ید مؤید او هست جود را اکسیر

که مدح همچو نمازست و نام او تکبیر

محرری که کند آفرین او تحریر

ز غد ر دهر شود چشمهای او چو غدیر

به وقت قدرت تدبیر هست آصف پیر

بلند همت او در فلک کند تاثیر

ز بهر منفعت خلق باشدش تدبیر

اگر رسد اثر خشم او به چرخ اثیر

شعاع نور دهد همچو آفتاب منیر

ز هم گسسته شود همچو تارهای حریر

ویا همیشه کف راد تو به خیر مشیر

ز جایهای گرانمایه جای توست سریر

تو آمدیّ و غنی شد به تو جهانِ فقیر

به تن گرفت قرار و به چشم گشت قریر

به طبع باد صبایی به دست ابر مطیر

از آن قِبَل که خدایت نیافرید نظیر

میان لؤلؤ لالا توراست بحر غزیر

مگر زمانه بر او وقف کرد خون و زریر

همی خَلَد جگر آری خَلَنده باشد تیر

تن عدؤت بلی زار ناله باشد و زیر

که هر دو را نبود نیم دم زدن تأخیر

که چشم عقل بود بی مدایح تو ضریر

که چشمهای سر و تن بدو شدست بصیر

دهانِ دهر دهد بوسه بر دهان دبیر

مُعَبِرّش همه نیک اختری کند تعبیر

شود زمانه به دست اسیر خویش اسیر

مُقرّرست مرا نیست طاقت تقریر

به سال و ماه جوان و به فضل و دانش پیر

موّقرست به تو نعمتم زهی توقیر

به جان تو که شناسم ز خویشتن تقصیر

به نعمت تو که از خویشتن خورم تشویر

همی رسول و بشیر آید از صغیر و کبیر

ستاره باد به خیر موافق تو بشیر

بتان نوش لب دوست جوی دشمن گیر

بدیع صورت ایشان جو نقش در کشمیر

تو یار نصرت و یزدان تورا همیسه نصیر