بردیم ماه روزه به نیک اختری به سر

زان می که چون ز جام رسد بوی او به جان

قندیل تیره گَشت و قدح روشنی گرفت

سازی که با بت است بعید اندرون بیار

بنشین و عاشقانه سرودی همی سرای

یکماهه باده در قدح ما همی فکن

بودیم در غم سحر و شام مدتی

گاهی بچینم از رخ رنگین تو سمن

ماه دی است و قوت سرما به غایت است

یک ره که شد چو خنجر پولاد آب جوی

یک آتش از قنینه زده عکس بر سهیل

از آتش قِنینَه زمین گشته پر فروغ

گویی که زرگری است سیه ساز و سرخ پوش

گه شفشه های زرکند از هر دری برون

حصنی است پر زپنجره واندر میان حِصن

در دستها گرفته ز هرگونه لعبتان

هاروت وار شعبده سازند هر زمان

باغی است درگشاده در آن باغ بی عدد

شاخش همه به گونهٔ گلنار و زعفران

زین باغ چون بهار نماید به ماه دی

میر اجل موید ملک و شهاب دین

دارد ز فر دولت او روزگار نور

شاخی است رسم اوکه معالیش هست بار

از شمع مهر او امل آید همی فروغ

دستش زمانه نیست وزو هست حَل و عقد

گرچه ز چرخ هست بسی بعد تا ثری

آن را به جنب دولت او چون ثری شناس

ای بر فلک ثنای تو تسبیح هر ملک

نور محبت تو ثوابی است از بهشت

از بهر خدمت تو سزد گر خدای عرش

گر بر صفر همیشه محرم مقدم است

از آتش جگر لب بدخواه توست خشک

بر هر زمین که باد خلاف تو بگذرد

از فکرت تو عزم معادی شود هَبا

گویی که فکرت تو دلیل است بر قضا

تا چون خَضَر به شهر سکندر نشسته ای

اسکندر آن زمان که هَری را نهاد پی

دروی بجای خاک سرشتی همی عبیر

تا درخور قبول تو شد نظم و نثر من

از منت تو پشت و دلم هست با رکش

پست است خاطر من و اقبال تو بلند

آن روز کی بود که من آیم چو بندگان

دیده نهم ز مهر چو رُهبان بَرِ صلیب

تا رامش و طرب ز سلامت دهد نشان

در مجلس تو باد همه رامش و طرب

فالت همه مبارک وکارت همه به کام