که گویی جنه الفردوس را بگشاد رضوان در

که باغ پیر تا ده روز خواهد شد جوان از سر

ز بیغوله به باغ آیند و بگشایند مرغان پر

نسیم باد عنبر سوز سوزد در هوا عنبر

بخندد هر زمانی باغ همچون چهرهٔ دلبر

ز ابر تیره هر ساعت خروشی برکشد تندر

که باشد در زمین پنهان یکی نیمه از آن چنبر

به تن جامه یکی اخضر یکی احمر یکی اصفر

چو چینی قُرطه ای کان قُرطه دارد رنگ نیلوفر

شود چون نیل و از دندان بدو ماند اثر اندر

سرشک ابر نوروزی چکد در دیدهٔ عبهر

به کف بر ساغر زرین و مروارید در ساغر

زَبَرجدشان به زیر پای و مرواریدشان از بر

یکی با نعره و شادی ز وصلِ سروِ سیمین بر

به دشت از سبزه گوران را شود زنگارگون بستر

صبا هر شب عبیر آرد زند در زلف مشکین پر

نظام مجلس بزم و نظام دین پیغمبر

مظفر کز ظفر دارد مزاج و صورت و جوهر

هنرمندی کز او اعقاب را جاه است تا محشر

هزاران عالم پیرست در اخلاق او مضمر

وگر عفوش کند نیرو ببندد آب در آذر

زمین کشتی نه بس باشد کجا حلمش بود لنگر

نژاد او سر ملک است و آن سر را تویی افسر

تو آن شخصی که هست اخلاق تو پیرایهٔ گوهر

چه اندر دولت سلطان چه در ملک ملک سنجر

فزودست از مبارک شخص تو جاه و جلال و فر

گزیدندت خداوندان به حسن مخبر و منظر

وزیری کردی و بودی بدان شغل اندرون درخور

به روز رزم درموکب نبودت هیچکس همبر

گه از مغرب سوی مشرق کشیدی رایت و لشکر

که از سهم سوارانت سیه شد قصر بر قیصر

بزرگ و خرد پوشیدند تشریفت به هر کشور

دعا کردند عمرت را خطیبان از سر منبر

فزون زین قوت و قدرت فزون زین حشمت و مفخر

که عُطْلَت به ز قال و قیل و عزلت به ز شور و شر

فراغت به ز هر کاری چو مکاری کند اختر

که داند کرد بازیها که خواهد کرد بازیگر

علاجش کن به اندیشه مگر لختی شود بهتر

به رحمت وعده کرد آنجا به زحمت وعده کرد ایدر

ز بهر لذت عقبی به عشرت جان همی پرور

گهی در راغها بنشین و با آزادگان می خور

همه جشن همایون کن بدین کاخ همایون در

که هم عیوق را تخت است و هم خورشید را منظر

ز بهر تو مگر یزدان جهانی آفرید از زر

همی گیرند ز امثالش مثال سد اسکندر

ازمین ارتنگ مانی شد، سرایت خانهٔ آزر

فکندستند در صحنش تو گویی تختهٔ مرمر

بهشتی را همی ماند درختانش همه پیکر

تو رضوانی و جام می به دست از چشمهٔ کوثر

بگویم عذر آن تقصیر اگر داری مرا باور

به تقصیری که کردستم مخوان بدعهد و بدمحضر

که دارد چون تو ممدوحی سخندان و سخن گستر

زبان بگشای و دل خوش کن که دارم خدمتی بی مر

نپندارم که با این دو، شفیعی بایدم دیگر

همیشه تا که از گردون بتابد کوکب و اختر

چو گردون باد پر کوکب ز نامت نامه و دفتر

فلک بخت تو را بنده ملک تخت تو را چاکر

وز ایوانت سوی گردون شده آواز خنیاگر

دلیلت دولت عالی مُعینت ایزد داور