مانَد به صنوبر قدِ آن تُرکِ سَمَن بر

آن سوسن آزاد پر از حلقهٔ زنجیر

گر هست رخش پاکتر از نقرهٔ صافی

آن نقرهٔ صافی که نهفته است به سنبل

یک روز گذرکرد بر او حور بهشتی

از صورت او حور شد آراسته صورت

بودند به صورتگری و بتگری استاد

لیکن ننگاریده چون او خامهٔ مانی

تا از بر گلبرگ سمن برگ فکنده است

بازیگری آموزد هر روز دل من

ای زلف دلاویز تو حلقه شده بر ماه

در دیدهٔ من رشتهٔ گوهر بگسسته است

گه کام من از فکرت موی تو شود خشک

خسته چه کنم جان به جفای چو تو جانان

تا فاخته مهری تو و طاووس کرشمه

بیچاره کبوتر که در او چنگ زند باز

ای عاشق آشفته حذر کن ز ره عشق

عسقی که تورا رنج دهد بر چه بکارست

نصر دول و زین ملل میر خراسان

آن بار خدایی که ز تعظیم و جلالت

اندر ملکوت ازل از حشمت نامش

ایام نمودست ز بهروزی او فخر

بر رزمگهش رشک برد روضهٔ رضوان

تیزست بدو دولت سلطان معظم

در صنع چه جودش چه نم قطرهٔ باران

در وهم ندارد مدد نعمت او حد

هرگز نرسد خاطر شاعر به کمالش

ممکن نشود در سخن اندازهٔ مدحش

ای مهر سعادت شده در مهر تو مُدغَم

عالی به تو نام پدران تا گه آدم

شاکر ز تو شاهنشه و راضی به تو دستور

آباد بر آن شاه که دارد چو تو مونس

تا کرد قضا صورت ترکیب تو موجود

شد عقل چو شاگرد و ضمبر تو چو استاد

گر پیش دم جود تو سنگ آید و پولاد

ور پیش تف تیغ تو نیل آید و زنگار

گر روی زمین یافتی از دست تو باران

ور عزم سکندر همه چون عزم تو بودی

تأیید همیشه تَبعِ بخت تو باشد

بر گردن و بر تارکِ حوران بهشت است

ای میر جوان بخت که چشم فلک پیر

سرمه است مرا خاک قدمهای تو در چشم

در حضرت و در غیبت تو ساخته ام من

طبعم چو بهشت است و ثنای تو چو رضوان

جز شُکر تو و شُکر برادرت نگویم

برآخور من مرکب و در خانهٔ من فرش

تا باشد از اجرام گهی سعد و گهی نحس

بادند هوا جوی تو اجرام یکایک

پیمان تو را تاجوران گشته متابع

فرخ تر و خوشرام تر امروز تو از دی

رایت سوی مدحتگر و چشمت سوی معشوق