قلّاش کرد نرگس جمّاش تو مرا

با وسوسه جگونه توان بود بارسا

کز بهر کام دل نشوم فتنهٔ بلا

برهیز من هَدَر شد و سوگند من هَبا

گر هست سوی تو دل و شخص مرا هوی

باشد هوای ذره و آتش سوی هوا

باری برو نهاد زاندیشه و عنا

کردم ز بهر جستن او پشت را دو تا

شایدکه هست عشق تو با جانم آشنا

من کی کنم ز دست سر زلف تو رها

تا بهره ور شدم ز تو از مزد و از بها

آری عزیز باشد دُرّ گرانبها

کاندر جهان نگاری همتا بود تورا

دارم سر از خیال و نشاط تو بر سَما

شد پادشا به دولت دستور پادشا

در ملک و دولت ملک و دین مصطفا

هم کنیتِ ملکشَه و هم نام ِ مرتضا

دارد یقین و عصمت و تأیید انبیا

چون پی خجسته باشد فرّخ بود لقا

گویی که هست فطرتش از فِطنَت و ذُکا

ز انسان که چوب درکف موسی شد اژدها

اندر زبان و دیده بَکَم باشد و بُکا

منت بود ذخیره و نعمت بود جدا

بودی به شکل خُردتر از کوکب سُها

تا عقل او ز روضهٔ حکمت کند چرا

هست او ز نور خالق بی چون و بی چرا

ور در علوم صاحب ری بود مُقتدا

از جان و دل به خدمت او کرده التجا

تا هست کار او چو کرامات اولیا

در شرع و شرق هست سزا درخور سزا

بازارها روان شد و گفتارها روا

وندر مروّت تو نه روی است و نه ریا

خاک سُم سمند تو سرمه است و توتیا

زین روی درگه تو چو رکن است و چون صفا

چون طلعت تو بیند گوید که مَرحبا

او را بود ز طلعت میمون تو ضیا

آنان که کرده اند به بحر اندرون شنا

هم کوه حِلم داری و هم چشمهٔ سخا

فرزند بَر خیا به یکی لحظه از سَبا

از عرش پیش فرش تو فرزند برخیا

خفته یکی به کوفه و دیگر به کربلا

تا اشتقاق هر دو ز حُسن است و از علا

او را پس از بقا به ضرورت بود فنا

اَرجُو که بی فنا بُوَدَت در جهان بقا

دارند با تو بیعت و با بخت تو وفا

از آسمان ستم کشد از اختران جفا

او را بود نُحُوست و اِد بار در قَفا

طغرل تکین بس است و قَدَرخان بر این گوا

گردن فراختند و ز کِبر و ز کِبریا

وین را خبر نبود که خندد بر او قضا

اندر عدد جو مورچه بی حد و انتها

گر کار کار ما بُوَد و دست دستِ ما

بردند صدگروه هزیمت سوی ختا

دلشان و دیده شان تهی از شرم و از حیا

بیداد بازگشت بدان کوه چون صدا

چون آمد از سپهر به تو سفتهٔ سنا

گشتند عاجز از قفس و دام و گردنا

گفتی به آب چشم همی گردد آسیا

گفتی فرو ز دست به شنگرف توتیا

چون گندنا زدود به تیغ چو گندنا

وز بیم جان گرفته به کف رکوه و عصا

درکوهسار و قلعه و در شهر و روستا

افکنده باد آنکه بود دشمن شما

خورشید راکه گفت که چون است یاکجا

باد سعادت تو بِبُرد از جهان غلا

گویی که کرده اند به تصویرش ابتدا

واندر شدست باغ به زنگارگون قبا

چون آب گشت تیره به خم اندر ازصفا

قندیلهای زرین اندر کلیسیا

هر شب هزار دستان سازد همی غنا

بر نسترن شبانی و بر یاسمین نوا

وز شَنبَلیده و لاله نگر کوه را رَدا

مرجان مُوشّحَ است تو گویى به کهربا

لطف نسیم طبع تو دارد مگر صبا

ای خلق را به همت و احسان تو ربا

از جود تو عطای جَزیلش بود جزا

توگفته ای به نثر مرا بیشتر ثنا

من چون کنم ستایش تو بر سر مَلا

هرگز نرفت روزی تقصیر در دعا

نتوان گرفت بیهده در خانه انزوا

ترویج در معیشت و تسلیم در عطا

بردن ز مرد پیر تب رَ بع در شِتا

درد نیاز پیر و جوان را کند دوا

نازان همیشه عمر تو در روضهٔ رضا

عمران شدست و آباد تا خطّ اِ ستِوا