باغ شد از ابر پر ز لؤلؤ لالا

شد به هوا درگسسته رشتهٔ گوهر

کوه ز لاله گرفت سرخی بُسََّد

طَرف چمن هست پرهلال و دو پیکر

در شده با شنبلید لاله به عشرت

چون رخ مجنون نهاده بر رخ لیلی

گلبن تا تازه شد چو لعبت دلبر

سیل ز بالا نهاد روی به پستی

برق درخشان چو تیغ خسرو عالم

عارض دنیا جمال دین ثقه الملک

خواجه ابوجعفر آن که از هنر او

از صفت مهتری هر آنجه بباید

پست بود پیش او بلندی گردون

با نظرش بر دمد بنفشه ز آهن

زیر رکابش ز روم تا به سمرقند

بحرْ بَرِ جود او چو قطره به جیحون

پیش مثالش کند ستاره تواضع

هست مقدس عطای او ز توقف

ای همه ناراستی ز کِلکِ تو پنهان

تاجوران را به مهر توست تَقرب

چاکری توست آز را شده مَقطَع

از دلِ تو نور یافت چشمه خورشید

هست دو چشم هنر به رسم تو روشن

مُعتَکِف درگهت چه بخت و چه دولت

همت تو هست همچو رای تو عالی

کِلک تو در مَر تَبِت چو مهر سلیمان

خاک قدمهای توست عَنبر اَ شهَب

قاهر اعداست دولت تو وزین روی

قهر بر آن گمرهان قضای خدایی است

ایزد دادار مهر و کین تو گویی

زانکه به مهرت بود تقرّب مؤمن

بار خدا ز فرّ جود تو شعرم

لفظ من از اِهتمام توست مُهَذّب

قامت من پیش تو دوتاست ولیکن

خاطر من جَنّت است و مهر تو رضوان

تا که همی بُرج زهره باشد میزان

چاکر بخت تو باد مهر مُنَوّر

بزم تو افروخته به شمسهٔ خَلُّخ

بر سر تو تاج بخت و افسر دولت

رسم تو زیبا و روزگار تو خرم