یافتی بر خوان اگر جویی رضای مرتضا

ور همی خواهی که گردی ایمن از هَلْ منْ مَزید

آن که داماد نبی بود و وصی بود و ولی

گر علی بعد از سنین بنشست او را زان چه نقص

مرتضی را چه زیان گر بود بَعْدَ الاختیار

حب یاران پیمبر فرض باشد بی خلاف

بود با زهرا و حیدر حجت پیغمبری

آن که چون آمد به دستش ذوالفقار جانشکار

آمد آواز منادی لافتی الا علی

وان دو فرزند عزیزش چون حسین و چون حسن

آن یکی کشته به زهر بددلان در اختفاء

آن یکی را جان ز تن گشته جدا اندر حجاز

آن که دادی بوسه بر روی و قَفای او رسول

وانکه حیدر گیسوان او نهادی بر دو چشم

روز محشر داد بستاند خدا از قاتلانش

خدمت آن کن که فخر عِتْر َت پیغمبرست

قبلهٔ اقبال بوطاهر مُطَهّر بِن علی

هست هرکس در سیاست مُفْتَخَر واو مفتخر

طالعش را هر زمان اقبال گوید السلام

نیست اندر سیرت و رای و رسوم او خَلَل

در همایون روزگار او رعایا ایمنند

پیش حِلمش ذرّهٔ صغری بود میخ زمین

فضل او بی غایت است و سِرِّ او بی غایله

سائلان را بی تغافل زود فرماید جواب

بخشش مال است کار سید عالم همی

مال او را نصرت دین است در دنیا بدل

کردگار او را دهد فردا ثواب بی حساب

ای متابع گشته فرمان تو را حکم قدر

مهتری چون گوهرست ورای تو او را چو رنگ

کبریای محض بی کبر و ریا دادت خدای

اختیار خاندان دین تویی وقت هنر

پادشاه دل به هر تدبیر اگر باشد خرد

ای همیشه الفت تو دفع آفت را اساس

طالع میمون بود پیش صلات تو صلات

هرکه بر جاهت کمین سازد ز تن سازدکمان

روز و شب خوان نکوخواه تو باشد خرمی

بر فلک کردست دولت صُفّهٔ آن سرفراز

درگه تو هست بنیان شرف را قاعده

خار باغ توست در دست حکیمان سرخ گل

مهتراگر عارضی بر عَرض تو سایه فکند

عارض از عرض تو زایل گشت چون شد متصل

خدمت تو مخلصانه کرد برهانی به دل

کرد خواهم خدمت تو مخلصانه چون پدر

خاطر من چون هوا و مدح تو چون آتش است

تا شود برگ درختان کَهرُبا رنگ از خزان

طلعت مداح تو بادا به فر مشتری

در سرای دین و دولت دایمی بادت درنگ