همیشه باد بقا و سلامت بُت ما

بتی که عارض او هست چون گل سوری

ز بهر لعل شکربار او همی بارند

شکرفروش به شهر اندرون چنین باید

شوند آهن و دیبا به گفتگوی اندر

به روز رزمش دیبا بِه آید از آهن

گهی ز چشم زند تیر بر دل عُشّاق

جو بنگریم همه ساله عالمی باشند

مکن به سرو و مه آن دلفریب را تشبیه

زره نپوشد و جوشن به رزم سرو بلند

نه ماه باشد همتای آن نگار و نه سرو

معین دولت عالی نصیر ملت حقّ

امیر زاده امیری که لشکری باشد

قضا چو نادرهٔ نو پدید خواهد کرد

به خنجر وکف او هرکه بنگرد بیند

سپهر تا به ابد ننگرد به عین سَخَط

ز فر مجلس او آسمان شدست زمین

دلی نماند به مازندران ز هیبت او

ز هیبت او شیران همی گذر نکنند

وگرگنند گذر چون به داغ او نگرند

گر آدم از هنرش داشتی به خلد خبر

وگر ضمیر سلیمان چو رای او بودی

وگر سعادت او تافتی بر اسکندر

ایا مروت تو بر فتوت تو دلیل

ز رسم توست همه رسم مردمی ظاهر

ولی ز توست توانگر عدو ز توست هلاک

بُوَد وِفاق تو دروازهٔ حیات ابد

که دید بر هنر تو گذشته باد محال ؟

نمایش هنر توست جهل را مقطع

هزار بار فزون گفت خسرو ماضی

چنان محل که تورا بود پیس آن خسرو

اگر به دست فنا بند عمر او بگسست

جهان تو خوش بخور امروز و دل مبند در آنْکْ

چه باک از آنکه گشاید ره جفا دشمن

اگر چو شیر نهد دشمنی به جنگ تو روی

به نعمت توکه از یکدگر شریفترند

معزی آنکه به مدح و ثنا معزالدین

به خدمت آمد و ازکارگاه خاطر خویش

جه حله باسد ازین به که تا زمانه بود

همیشه تاکه امامان خبر دهند همی

ز تو عصا و قلم جاودانه معجز باد

طرب سریر تورا سجده کرده در مجلس

بهارخانهٔ چین کرده در بهار و خزان

تو ناقد سخن و برکف تو ناقد عقل

ز تو فتوت و از مهتران درود و سلام

سه چیز باد تو را جاودان و بی پایان