ندیدم به هجران تو جز جفا

نخواهی نمودن مرا زان رها

تو از من جدا و من از دل جدا

قد سرو توکرده پشتم دو تا

که بر آس گردون کنم آسیا

منم روز و شب بر بلا مبتلا

بود هجر بی وصل بس بی بها

نباشد بجز وصل آن را شفا

بود از پس شدّت اندر رَخا

ندانم جز از جود خواجه دوا

سپهر وفا شمس دین بوالوفا

که بازار آزادگان شد روا

کفایت همی زو فزاید بها

بود پیش امرش همیشه قضا

نه در راه او راه یابد ریا

بود جاه را خدمتش کیمیا

بود پست با همت او سما

مر اَحْرار را درگهش مُلْتَجا

توگویی حیات وی آمد حیا

تویی نایب فضل را مقتدا

در ایام تو مندرس شد فنا

مروت تو داری نیا بر نیا

تویی مُنعِم دولت پادشا

به صد خیل بخشی به زائر عطا

بجز مدح تو هر چه گویم هَبا